Το πρώτο θέμα στην ιστοσελίδα της γερμανικής εφημερίδας είναι γραμμένο τόσο στα ελληνικά όσο και στα γερμανικά. Πρόκειται για μία προσωπική μαρτυρία της Λιάνας Σπυροπούλου, της Ελληνίδας δημοσιογράφου που συνεργάζεται με την Bild από το 2014.
«Αυτό το δημοψήφισμα δεν έπρεπε να γίνει τώρα. Προκάλεσε έναν εμφύλιο που θα προχωρήσει περισσότερο τις επόμενες μέρες. Και αυτό είναι ασυγχώρητο».
Διαβάστε την προσωπική μαρτυρία της Λιάνας Σπυροπούλου:
«Πονάει! Βλέπω ηλικιωμένους να περιμένουν στις ουρές. Με δάκρυα, ψεύτικα χαμόγελα, θυμό και λύπη στα μάτια τους. Βλέπω μητέρες να χαμηλώνουν τα μάτια τους και να ψιθυρίζουν "όχι μικρό μου, δεν μπορούμε να το πάρουμε αυτό" όταν τα παιδιά τους ζητούν ένα μπαλόνι ή ένα ακόμη πακέτο μπισκότα. Είναι το ίδιο όμως, εδώ και 5 χρόνια. Η μόνη διαφορά είναι ότι οι ουρές των ΑΤΜ προστέθηκαν σ��ις ουρές των συσσιτίων.
H Ελλάδα είναι πλέον χωρισμένη. Σε δύο διαφορετικές ουρές. Σε δύο διαφορετικούς φόβους. Αυτό το δημοψήφισμα δεν έπρεπε να γίνει τώρα. Προκάλεσε έναν εμφύλιο που θα προχωρήσει περισσότερο τις επόμενες μέρες. Και αυτό είναι ασυγχώρητο. Προσωπικά δεν με νοιάζει η ισοτιμία και το εάν τα ΑΤΜ αύριο θα έχουν ευρώ, δραχμές, δολάρια ή τίποτα. Δεν πρόκειται για τα λεφτά πλέον. Πρόκειται για ένα έθνος χωρισμένο στα δύο, για τον αδελφό που δεν μιλάει στην αδελφή του γιατί θα ψηφίσουν διαφορετικά σήμερα. Πρόκειται για αδελφικούς φίλους που διέλυσαν τη φιλία τους γιατί πήγαν σε διαφορετικές διαδηλώσεις.
Τηλεφώνησα σε μια πολύ καλή μου φίλη, για να δω εάν αυτή και η οικογένειά της είναι καλά. Δεν της είχα μιλήσει επί 10 μέρες γιατί ήμουν πολύ απασχολημένη με την κάλυψη της επικαιρότητας. Σήκωσε το τηλέφωνο χωρίς καν να μου πει "Τι κάνεις". Οι πρώτες της φράσεις ήταν "Είναι δικό σου το λάθος, τους υποστήριξες, τώρα τα παιδιά μου θα υποφέρουν..." Θα ψηφίσει ΝΑΙ σήμερα.
Συναντήθηκα με δύο πρώην συναδέλφους στην συγκέντρωση για το ΟΧΙ. Δεν τις είχα δει επί 3 χρόνια, από τότε που έκλεισε η εφημερίδα που ερχόμασταν και μείναμε άνεργοι και απλήρωτοι. Επειδή δήλωσα ότι δεν θα πάω να ψηφίσω σ’ αυτό το δημοψήφισμα παρωδία, επίσης δεν μου είπαν "Τι κάνεις". Μου επιτέθηκαν λέγοντας "Είσαι σαν τους άλλους, είσαι κότα, τώρα είναι η ώρα να πάρεις την απόφαση. Θα ψηφίσουν ΟΧΙ.
Περιμέναμε περισσότερα από αυτήν την κυβέρνηση. Τουλάχιστον εγώ. Όχι θαύματα φυσικά, θαύματα συμβαίνουν μόνο στα παραμύθια. Περίμενα 10% καλύτερη κατάσταση μέσω των διαπραγματεύσεων. Δεν περίμενα το παραμύθι αλλά δεν περίμενα ποτέ αυτόν τον εφιάλτη.
Ένα διχασμένο έθνος είναι αδύναμο. Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, ο εμφύλιος είναι εδώ. Διότι θα είναι ένα ΝΑΙ ή ένα ΟΧΙ με 2-4% διαφορά. Όχι δυνατό ΝΑΙ, όχι δυνατό ΟΧΙ. Ποιό είναι λοιπόν το μοναδικό μήνυμα; Είμαστε διχασμένοι, κάντε ότι θέλετε και σε κάθε περίπτωση θα σκοτωθούμε μεταξύ μας. Λεκτικά ή στο τέλος σωματικά.
Όλοι οι Έλληνες πολιτικοί μέχρι τώρα αποδείχθηκαν πολύ λίγοι, πολύ αργά. Θα περίμε��α από αυτούς να πάρουν ένα αεροπλάνο και να πάνε στις Βρυξέλλες για να δείξουν σε όλον τον πλανήτη ότι η Ελλάδα είναι ενωμένη. Οι 300 της Βουλής με τον Πρωθυπουργό και όλο το υπουργικό συμβούλιο. Θα ήταν ένα ξεκάθαρο και δυνατό μήνυμα.
Αντ’ αυτού επέλεξαν να κυνηγήσουν τα δικά τους συμφέροντα και το δικό τους καλό. Η κυβέρνηση να κρατήσει τις καρέκλες της και η Αντιπολίτευση να κερδίσει δύναμη. Ντροπή σας! Σε όλους σας! Πήρατε έναν όρκο. Να προστατεύετε τους πολίτες σας, το κράτος μας, το Σύνταγμά μας, απέναντι σε κάθε εχθρό, εξωτερικό και εγχώριο. Τον παραβήκατε. Απέναντι στους πολίτες.
Ελπίζω να κάνω λάθος και ότι θα αποδειχτώ λάθος. Όμως σας καλώ όλους: έστω και αυτή την ύστατη στιγμή, να είστε μαζί, ενώστε τους πολίτες. Διότι διαφορετικά η Ελλάδα θα καταστραφεί. Όχι λόγω έλλειψης ρευστότητας. Λόγω έλλειψης ενότητας. Πονάει».
