Απογοήτευση, αγανάκτηση και φόβος ήταν τα συναισθήματα που με παρακίνησαν να γράψω αυτό το άρθρο! Πριν σας διηγηθώ την εμπειρία μου, να σας πω ότι είμαι ένας νέος άνθρωπος που δεν μου αρέσει να κατηγορώ συνέχεια κυβερνήσεις και κόμματα για την κατάντια της Ελλάδας. Πιστεύω ότι είναι στο χέρι μας να βελτιώσουμε τη ζωή μας και τη χώρα μας γιατί όλα ξεκινούν από εμάς τους ίδιους…
Ωστόσο, μετά την επίσκεψή μου σε δημόσιο νοσοκομείο της Αθήνας, ψάχνω κι εγώ να βρω ποιος φταίει για αυτήν την εξαθλίωση…
Πριν από έναν μήνα περίπου έτυχε να βρεθώ στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο Αθηνών και η εμπειρία μου ήταν τουλάχιστον θλιβερή.
Ήταν Πέμπτη μεσημέρι, μια ημέρα πριν ξεκινήσει το τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας και η θεία μου με ενημέρωσε πως θα έκανε εισαγωγή στο εν λόγω νοσοκομείο, που εφημέρευε, διότι είχε δύσπνοια! Μόλις σχόλασα, αργά το βράδυ της ίδιας μέρας, πήγα να τη δω!
Πρώτο συναίσθημα: Φοβάμαι ΜΗΝ αρρωστήσω και χρειαστεί να νοσηλευτώ εδώ μέσα ή σε κάποιο δημόσιο νοσοκομείο στην Ελλάδα!
Το κτίριο παλιό, πολύ παλιό, οι ασθενείς εκατοντάδες, στη μία τα ξημερώματα, να περιμένουν στην ουρά στα επείγοντα και συνάμα να υποφέρουν!
Εγώ όμως ακάθεκτη προχωρούσα στους διαδρόμους ψάχνοντας να βρω τη θεία μου! Την αντίκρισα σε ένα κρεβάτι ταλαιπωρημένη, εξουθενωμένη και αγανακτισμένη, αφού από τις 4 το μεσημέρι μέχρι τις 2 τα ξημερώματα κανείς δεν της είχε πει το βασικό… ΤΙ είχε! Σε αυτό το σημείο να σας πω ότι ήταν κρυωμένη εδώ και ένα μήνα, είχε βήχα και πυρετό! Παρ’ όλα αυτά στο εν λόγω νοσοκομείο της είπαν ότι έχει ένα πρόβλημα στην καρδιά της!
Όλη τη νύχτα μείναμε ξύπνιες να περιμένουμε έναν γιατρό για να μας πει τι έχει και τι θα κάνουμε… Μετά από πολλές… ατελείωτες ώρες αναμονής, το βράδυ της επόμενης μέρας, της Παρασκευής δηλαδή, μας μετέφεραν σε δωμάτιο στο καρδιολογικό τμήμα του νοσοκομείου!!!!
Για να μην σας τα πολυλογώ, είχε οξεία λοίμωξη του αναπνευστικού αλλά νοσηλεύτηκε για ΠΕΝΤΕ ολόκληρες ημέρες στο καρδιολογικό λόγω… λανθασμένης διάγνωσης!
Το γιατί; Την απάντηση, της την έδωσε ένας γιατρός που εφημέρευε το Σάββατο: «Καλά εσύ γιατί είσαι εδώ; Δεν έχεις πρόβλημα με την καρδιά σου, κρυωμένη είσαι! Έχεις καταλάβει ότι έχει γίνει λάθος;» της είπε και εμείς μείναμε άφωνοι!
Επίσης όλοι οι ασθενείς αλλά και οι συγγενείς τους που βρίσκονταν σε διπλανά κρεβάτια μας έλεγαν: «Καλά τριήμερο εδώ μέσα;;; Σιγά μην βρεις άκρη! Δεν υπάρχει κανείς!»
Κι εγώ αναρωτιέμαι… τα τριήμερα δεν αρρωσταίνει ο κόσμος; Έψαχνα απεγνωσμένα επί τρεις ημέρες να βρω έναν γιατρό να μου πει τι έχει ο άνθρωπός μου. Και τελικά όταν τον βρήκα; Μέχρι και καρκίνο μου είπε ότι μπορεί να έχει! Μάλιστα την ημέρα που ήταν να πάρουμε το εξιτήριο, ο εν λόγω γιατρός μου είπε χαρακτηριστικά: «Καλύτερα να πάτε σε έναν πνευμονολόγο, ιδιωτικά, για να δει τις εξετάσεις της!» Και του απάντησα: «Καλά εδώ ΔΕΝ έχετε πνευμονολόγο;»… η απάντηση ήταν «όχι!»
Χάος! Αυτή ήταν η λέξη που έλεγα συνέχεια! Οι συνθήκες υγιεινής ήταν ΑΘΛΙΕΣ και οι νοσοκόμες (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) ήταν λες και σου έκαναν και χάρη που σε εξυπηρετούσαν… Φυσικά και τις δικαιολογώ όμως, διότι έχουν μείνει τόσο λίγες και δεν μπορούν πλέον να ανταπεξέλθουν σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες.
Να μην αναφέρω το γεγονός ότι δεν υπήρχαν γάζες, βαμβάκι, χαρτί τουαλέτας, οινόπνευμα (!) και άλλα είδη πρώτης ανάγκης για ένα νοσοκομείο...
Έτσι λοιπόν για πέντε μέρες χαλάσαμε αρκετά χρήματα για να προμηθευτούμε τα βασικά. Φυσικά, με λύπη διαπίστωσα ότι υπήρχαν αρκετές οικογένειες εκεί μέσα που δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα να αγοράσουν τα είδη πρώτης ανάγκης και οι άνθρωποί τους που νοσηλεύονταν εκεί ήταν στο έλεος του Θεού… Η εικόνα πραγματικά θλιβερή.
Φαντάζομαι ότι πολλοί θα έχουν χειρότερες εμπειρίες... Το θέμα είναι για πόσο θα ζούμε σε μια χώρα τριτοκοσμική που δεν μπορεί να σου προσφέρει τα βασικά.
Οι παρακάτω φωτογραφίες είναι ενδεικτικές.
Αυτό υποτίθεται πως είναι ένα καθαρό μαξιλάρι που μόλις αλλάχτηκε και θα ξαπλώσει ένας ασθενής:
Διαβάστε όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
