«Όταν ο άνθρωπος πάρει σωστή εκπαίδευση, γίνεται θεϊκό και πολύ ήμερο ζώο. Κι όταν δεν ανατραφεί αρκετά ή κατάλληλα, γίνεται το πιο άγριο απ' όσα γέννησε η φύση», έλεγε ο Πλάτωνας και τα λόγια του τις τελευταίες μέρες ηχούν πιο επίκαιρα από ποτέ.
Τι άλλο μπορεί να απαντήσει κανείς στο σκοτάδι που έχει καλύψει τη ζωή και το μυαλό δεκάδων ανθρώπων, γονιών, εκείνων που διαμορφώνουν ψυχές και χαρακτήρες και οι οποίοι δίχως σκέψη, αποφάσισαν να δώσουν το χειρότερο παράδειγμα που θα μπορούσαν, βάζοντας λουκέτα στα σχολεία που θα πάνε προσφυγόπουλα, συντάσσοντας κατάπτυστα ερωτηματολόγια που μοιράζονται σε μαθητές για το αν θέλουν να φοιτήσουν μαζί τους, βγάζοντας αποφάσεις αποκλεισμού από τη μόρφωση παιδιών που έχουν ξεριζωθεί από τα σπίτια τους, που έχουν βιώσει τον πόλεμο και έχουν έρθει πρόσωπο με πρόσωπο με το θάνατο;
Παίρνοντας ρόλο δικαστή, χωρίς να τους έχει αποδοθεί αποφασίζουν και διατάζουν ποιο παιδί θα αποκλειστεί από τη μόρφωση και τη γνώση. Ποια βασανισμένη ψυχούλα θα χάσει έστω και τη μικρή αυτή ευκαιρία να νιώσει ότι η ζωή του βρίσκει πάλι ψήγματα κανονικότητας.
«Φέρνουν αρρώστιες», λένε, «κινδυνεύουν τα παιδιά μας», επιλέγοντας να φορέσουν παρωπίδες και να κλείσουν τις καρδιές τους στον πόνο που αυτά τα παιδιά κουβαλούν, μίασμα ίσως της δικής τους «κανονικής ζωής».
Αλήθεια πόσο περήφανοι μπορεί να είστε για το παράδειγμα που δίνετε στα παιδιά σας να αντιμετωπίζουν τους άλλους ανθρώπους; Τα ρωτήσατε άραγε αν θέλουν να λειτουργείτε εξ ονόματός τους και να μολύνετε τις αθώες και αγνές ψυχές τους με το μίσος, την προκατάληψη και τον ρατσισμό;
Πόσο δύσκολο είναι να αφήσετε την καρδιά και τα αυτιά σας ανοιχτά σε αυτά που έχουν να σας πουν. Πόσ�� δύσκολο είναι να αντιληφθείτε ότι τα παιδιά σας δεν φοβούνται ούτε το διαφορετικό, ούτε το ξένο;
Δείτε τους μαθητές του 67ου Δημοτικού Θεσσαλονίκης που υποδέχθηκαν τους νέους τους συμμαθητές με χειροκροτήματα, γέλια, κεράσματα και αγκαλιές. Δείτε τα χαμόγελα των προσφυγόπουλων που μπήκαν μέσα στο σχολειό με τη σάκα τους στον ώμο, κι αν ούτε κι αυτό δεν καταφέρει να μαλακώσει την τσακισμ��νη σας ψυχή τότε λυπάμαι, αλλά είστε καταδικασμένοι σε αιώνιο σκοτάδι, μίσος και πάνω από όλα μοναξιά.
Γιατί ευτυχώς τα παιδιά έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα και κυρίως ξέρουν ότι δε βλέπουμε καλά, παρά με την καρδι�� μας. Την ουσία τα μάτια δεν την βλέπουν.
Της Ευαγγελίας Ντούρου
