Η Δέσποινα Κομνηνάκη, είναι μια μανούλα από την Θεσσαλονίκη, η οποία λόγω της υπερβολικής αγάπης και της αδυναμίας που είχε στον γιο της, έγραψε ένα παραμύθι, με σκοπό να του εξηγήσει από τι πάσχει αλλά και να του δώσει κουράγιο!
«Από την αρχή της εγκυμοσύνης ξέραμε ότι το μωρό θα γεννηθεί με μια καρδιοπάθεια και μας είπαν ότι θα εγχειριστεί και θα διορθωθεί το πρόβλημα. Το 2012 βρεθήκαμε στο Ωνάσειο, όπου ο 4,5 ετών τότε Κωνσταντίνος υπεβλήθη σε εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς. Μετά από αυτό επιστρέψαμε στο σπίτι μας, ανακουφισμένοι.»
Ο μικρούλης, όμως μετά από 3 μήνες άρχισε να κουτσαίνει… Οι γονείς του πίστεψαν ότι απλώς είχε χτυπήσει κάπου το πόδι του, καθώς ήταν ιδιαίτερα ζωηρός σαν παιδί. Οι πόνοι συνεχίστηκαν και μέρα με την μέρα γίνονταν πιο έντονοι. Λίγες μέρες αργότερα ανέβασε πυρετό.
«Τότε το πόδι του έχασε όλη του την δύναμη κι ενοχλημένοι τρέξαμε στον πρώτο ορθοπεδικό που βρήκαμε διαθέσιμο. Η διάγνωση έπεσε σαν χειροβομβίδα μέσα στο δωμάτιο. Πρόκειται για μια παιδική νόσο που χτυπάει κυρίως αγόρια του αναστήματος του Κωνσταντίνου, ήταν ιδιαίτερα ανεπτυγμένος για την ηλικία του. Η νόσος ονομάζεται Legg Calves- Perthes και οφείλεται στην ανεπαρκή αιμάτωση των άκρων. Φυσικά αδυνατούσαμε να τα πιστέψουμε όλα αυτά, νομίζω ότι πήραμε εκείνο το διάστημα 5 γνωματεύσεις, μήπως και ακούσουμε κάτι διαφορετικό».
Όλοι οι γιατροί, όμως κατέληγαν στο ίδιο συμπέρασμα.. Το παιδί έχει την νόσο Legg Calves- Perthes. Οι συστάσεις ήταν πάντα ίδιες… ακινησία ενώ φαρμακευτική αγωγή δεν υπάρχει!
«Οι ανησυχίες που βγήκαν στην αρχή, ήταν και αυτές που γιγαντώθηκαν στους επόμενους μήνες. Πως θα πείσεις ένα ζωηρό αγοράκι να καθίσει ακίνητος, ώστε να ξεκουραστεί το πόδι και να αναπλαθεί; Αν υπάρξει επιδείνωση της κατάστασης, πως θα κινηθούμε; Ξεχάσαμε φυσικά το πάρκο και το ποδήλατο, την μπάλα και το σχολείο. Η επόμενη μαγνητική τομογραφία μας έδειξε ότι το οστό είχε σχεδόν χαθεί...»
Όλο αυτό το διάστημα εκείνος κινούνταν με αναπηρικό καροτσάκι. Μετά από δύο χειρουργικές επεμβάσεις, κατάφεραν να μετακινείται με πατερίτσες. Ο μικρούλης όμως δεν ήθελε καν να τις δει!
Τότε ήταν που η Δέσποινα σκέφτηκε να του γράψει ένα παραμύθι. Ένα παραμύθι στο οποίο θα πρωταγωνιστεί ο ίδιος… θα του εξηγούσε τι ήταν αυτό ακριβώς από το οποίο έπασχε και θα του περνούσε το μήνυμα που είχε τόσο ανάγκη… ότι δεν χρειάζεται να το βάλει κάτω- θα νικήσει στο τέλος.
«Σκέφτηκα να γράψω για μια καρδούλα, μιας και μετά το Ωνάσειο, ήταν το αγαπημένο μας θέμα χειροτεχνίας κ ζωγραφιάς, και να την βάλω να περπατάει με πατερίτσες. Μετά σκέφτηκα να της μεταδώσω κ όλους τους προβληματισμούς του γιου μου... «Γιατί σε μένα; Γιατί δεν μπορώ να κατέβω να παίξω; Γιατί οι άλλοι με κοιτάνε παράξενα όταν κρατάω πατερίτσες;» Ο τίτλος βγήκε αυθόρμητα, «Τα μαγικά ξυλοπόδαρα» και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Οσελότο.»
Ο Κωνσταντίνος ταυτίστηκε με τον πρωταγωνιστή ονόματι καρδούλα κι έπαιρνε θάρρος...
Γιατί ξέχασα να σας πω ότι η πληγωμένη καρδούλα γίνεται καλά στο τέλος, από την δύναμη της Αγάπης και της Φιλίας.
Ο Κωνσταντίνος, στα 6,5 του χρόνια πλέον κατάφερε να κερδίσει πολλές μάχες και να γίνει ένας δυνατός κολυμβητής, (ασχολείται με την κολύμβηση καθημερινά) παρότι το πόδι του παραμένει αδύναμο και δεν μπορεί να το πατήσει. Όσο για την μαμά του, αποφάσισε να συνεχίσει το υπέροχο ταξίδι της συγγραφής, ετοιμάζοντας κι άλλα παραμύθια!
Της Αλέκας Νικόλα
