Η συγκλο��ιστική εξομολόγηση ενός εκ των 10 επιζώντων της τραγωδίας στο ποταμό Λούσιο

Το πείσμα του, οι σκέψεις του και το κουτάκι κρέμας που τον έσωσε!

Η συγκλονιστική εξομολόγηση ενός εκ των 10 επιζώντων της τραγωδίας στο ποταμό Λούσιο

Συγκλονίζει η εξομολόγηση του Φίλιππου Φραγκουλάκη, ενός εκ των 10 επιζώντων της τραγωδίας στον ποταμό Λούσιο όπου έχασαν την ζωή τους οχτώ άτομα….

Όλα ξεκίνησαν στις 5 το απόγευμα όταν το ποτάμι υπερχείλισε λόγω της έντονης βροχόπτωσης.

Η συγκλονιστική εξομολόγηση του Φίλιππου Φραγκουλάκη

Η τριήμερα εκδρομή, στην οποία συμμετείχαν 18 άτομα, ξεκίνησε στις 26 Μαΐου του 2007 και περιελάμβανε την πρώτη μέρα πεζοπορία στην όχθη του ποταμού και τις υπόλοιπες μέρες rafting.

Την πρώτη ημέρα λοιπόν της εκδρομής όπως διηγείται ο Φίλιππος «Ο καιρός ήταν άστατος. Είχα ανησυχία πριν πάω. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ καλά. Είχα ρωτήσει μήπως υπήρχε κάτι άλλο που θα μπορούσαμε να κάνουμε.

Τελικά πήγαμε. Είχαμε ξεκινήσει λοιπόν ήδη 2-3 ώρες προτού ξεσπάσει μια ξαφνική και δυνατή μπόρα.

Εγώ στάθηκα και είπα “μα δεν θα φουσκώσει το ποτάμι;” Δεν με άκουσε κανείς όμως.

Τελικά συνεχίσαμε και φθάσαμε σε έναν καταρράκτη όπου χρειάστηκαν σχοινιά. Εγώ πήδηξα πρώτος και στην συνέχεια κατέβηκαν τα υπόλοιπα παιδιά.
Βρεθήκαμε σε μια λεκάνη απορροής του καταρράκτη οπού εκεί έπρεπε να περιμένουμε για να κατέβουμε πάλι έναν άλλο καταρράκτη.

Θυμάμαι η ώρα ήταν πεντέμισι και χωρίς καμια προειδοποίηση πάνω από τον καταρράκτη ξέσπασε ένα τεράστιο κύμα καφέ που έπεσε όλο πάνω μας.

Το μόνο που θυμάμαι είναι που είπα “Θέλω να ζήσω. Δεν θέλω να πεθάνω εδώ.”

Μπήκα στο νερό και αφέθηκα… Σχεδόν πνίγηκα. Πήγα “στην απέναντι όχθη και γύρισα” (για αυτό και ονόμασε το βιβλίο του Απέναντι όχθη).

Παράλληλα έβλεπα εικόνες από αγαπημένους μου ανθρώπους, από καταστάσεις και ξαφνικά υπήρχε μια ηρεμία.
Δεν είχα αναπνοή και κάποια στιγμή κατάφερα να πάρω αέρα ενώ πάλευα με τα ορμητικά νερά.

Μόλις πήρα ανάσα π��άστηκα από ένα βράχο και κατάφερα να βγάλω τον εαυτό μου έξω…
Όταν είσαι σε μια τέτοια κατάσταση είσαι σαν το αγρίμι που πρέπει να ζήσει.

Έπειτα προσπάθησα να πιάσω από το χέρι όσους μπορούσα.
Έτσι ακριβώς τράβηξα και μια κοπέλα η οποία επέζησε.

Τον φίλο μου τον είδα να περνάει από μπροστά μου αλλά δεν κατάφερα να τον βοηθήσω, σώθηκε όμως… Τον πέταξε το νερό δεξιά και αριστερά όπως και τους άλλους που σώθηκαν.

Ήμουν αγνοούμενος με την κοπέλα πολλές ώρες και περιτριγυρισμένος από 30 μέτρα βράχια.
Ακούσαμε κάποια στιγμή ένα σούπερ πούμα που πέρασε και τότε καταλάβαμε ότι συνεχίζουν και μας ψάχνουν.

Τότε βρήκα ένα μικρό σκουπιδάκι, ένα κουτάκι NIVEA και σκέφτηκα ν�� το χρησιμοποιήσω για να κάνει αντανάκλαση του φωτός. Επίσης άρχισα να φωνάζω για να με ακούσουν. Τραγουδούσα κιόλας δυνατά από τις 7 μέχρι τις 2 που μας βρήκαν.

Πιστεύω πως έπαιξε ρόλο που ήμασταν δύο άτομα. Κάποια στιγμή σκέφτηκα "μα γιατί όλοι φεύγουν κι εγώ σώθηκα;;"; Όμως μετά συνήλθα…

Τέλος αυτό που συγκινεί πιο πολύ από όλα και που δίνει μάθημα ζωής σε όλους εμάς είναι πως κατά την διάρκεια όλης αυτής της περιπέτειας που πέρασε ο Φίλιππος σκεφτόταν πως δεν πρόλαβε να πει αντίο στους δικούς του ανθρώπους, να ζητήσει συγγνώμη , ευχαριστώ και να τους πει Σ αγαπώ…..

«Τώρα ζω όλες αυτές τις μικρές στιγμές» κατέληξε.

Διαβάστε όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
Follow us:

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Back to Top