Την μεγαλύτερη έκπληξη στην Ιστορία του διασυλλογικού ποδοσφαίρου ζούμε οι απανταχού ποδοσφαιρόφιλοι, με την ανάδειξη της Λέστερ σε πρωταθλήτρια Αγγλίας.
Ο Κλαούντιο Ρανιέρι και τα παιδιά του απολαμβάνουν μοναδικές στιγμές ως εκπρόσωποι της φτωχότερης πόλης του Ηνωμένου Βασιλείου, σύμφωνα με τα σχετικά στατιστικά στοιχεία.
Το τελευταίο τετράμηνο, όταν και άρχισε ν΄ αχνοφαίνεται η πιθανότητα κατάκτησης του τίτλου από τις «αλεπούδες», γράφτηκαν πολλές ιστορίες από το άγνωστο πρόσφατο και μακρινότερο παρελθόν των πρωταγωνιστών της ομάδας, ενώ τις ημέρες που έπονται και για αρκετό καιρό ακόμη, θα γραφτούν ακόμη περισσότερα...
Όμως αυτό που έδωσε τον τίτλο στην Λέστερ είναι ο συνδυασμός δύο βασικών αξόνων, που είναι και θα παραμείνουν άρρηκτα συνδεδεμένοι με αυτό το παιχνίδι, από την ημέρα που πρωτοπαίχθηκε μέχρι την ημέρα που θα σταματήσει να παίζεται...
Πρώτο συστατικό της επιτυχίας είναι η ��γκεφαλική ομοιογένεια. Οι σκέψεις, δηλαδή, με τις οποίες «πότισε» ο Ρανιέρι το μυαλό των παικτών του και σύμφωνα με τις οποίες οφείλουν να είναι μία οικογένεια, να λειτουργούν ομαδικά σε κάθε έκφανση της ζωής τους μέσα κι έξω από το γήπεδο... Να πηγαίνουν με θετική διάθεση στην προπόνηση, αντιλαμβανόμενοι ότι κάθε ημέρα υπάρχει το ενδεχόμενο να μάθουν και κάτι καινούργιο...
Τόσο ο ένας για τον άλλον, όσο και γι΄ αυτό καθ΄ αυτό το ποδόσφαιρο... Και σ΄ αυτό το σημείο βρίσκεται το μεγαλείο του Ρανιέρι. Ο οποίος -έστω και αργά στην προπονητική- κατάφερε να κάνει ένα σώμα τους παίκτες του και να τους εμπνεύσει... Να τους αποδείξει, στην αρχή σε θεωρητικό επίπεδο και στην συνέχεια εμπράκτως -μέσα από την απόδοση τους-, ότι έχουν απεριόριστες δ��νατότητες και πως δεν υπάρχουν όρια στην βελτίωση...
Τόσο σε ατομικό, όσο και σε ομαδικό επίπεδο... Το δεύτερο συστατικό που οδήγησε τις «αλεπούδες» στον τίτλο είναι το κοινότυπο, αλλά άκρως ουσιαστικό και αποτελεσματικό ...ρητό «βλέπουμε κάθε αγώνα ξεχωριστά». Πρόκειται για μία ποδοσφαιρική αντίληψη, που ακολουθούν πιστά οι προσγειωμένοι προπονητές και κυρίως αυτοί που έχουν εμπειρία. Για τον απλούστατο λόγο ότι μόνο με αυτόν τον τρόπο η ομάδα παραμένει διαρκώς σε εγρήγορση, δεν παρασύρεται από μία επιτυχία και δεν παραδίδεται σε μία αποτυχία...
Οι παίκτες μαθαίνουν να ζουν με εβδομαδιαίους ρυθμούς, χωρίς μακροπρόθεσμους στόχους -οι οποίοι αποδεικνύονται επιβαρυντικοί για την ψυχολογία τους- και απολαμβάνουν το προπονητικό πρόγραμμα, γνωρίζοντας ότι σε σύντομο χρονικό διάστημα θα έχουν την ευκαιρία να κάνουν πράξη στο γήπεδο αυτά που έμαθαν όλη την εβδομάδα...
Εάν σ΄ αυτούς τους δύο κυρίαρχους άξονες προσθέσουμε παράγοντες, όπως η βούληση κάθε ανθρώπου και ειδικά αθλητή ν΄ αποδείξει ότι η οικονομική ανισότητα δεν καθορίζει πάντα το αποτέλεσμα, αλλά επίσης την εξ ορισμού δεδομένη διάθεση για διάκριση και -φυσικά- τον αλληλοσεβασμό, μέσα σ΄ ένα κοινωνικό υποσύνολο όπως είναι μία ποδοσφαιρική ομάδα, δεν θα είναι δύσκολο να αντιληφθούμε έστω ένα μέρος από τους λόγους που φτάσαμε στην μεγαλύτερη έκπληξη της ποδοσφαιρικής Ιστορίας σε επίπεδο συλλόγων.
Διαβάστε επίσης:
