Το να είσαι αθλητής δεν είναι εύκολη υπόθεση, απαιτεί πολύ σκληρή προπόνηση, μεγάλη πειθαρχία και ακόμη μεγαλύτερη στέρηση… απολαύσεων !! Δεν είναι τυχαίο ότι πάρα πολλοί από αυτούς φεύγουν από τη ζωή σε νεαρή ηλικία! Απορίας άξιον όμως είναι πως κάποιοι από αυτούς άφησαν την τελευταία τους πνοή μέσα στο γήπεδο, την ώρα του αγώνα!
1)Kim Duk-Doo (1985)
Ο νοτιοκορεάτης Doo ξεκίνησε την πυγμαχία από ανάγκη προκειμένου να εξασφαλίσει χρήματα για να συντηρήσει την οικογένεια του. Γρήγορα κατάφερε να γίνει νούμερο ένα στη χώρα του. Η μάχη του όμως με τον αμερικανό Ray Mancini έμελε να είναι η τελευταία, καθώς δεν άντεξε τα απανωτά χτυπήματα στο κεφάλι από τον σκληρό αντίπαλο του. Παρά τις πολλές επεμβάσεις στον εγκέφαλο του, οι γιατροί δεν κατάφεραν να τον σώσουν και ξεψύχησε λίγες ώρες μετά τον εντυπωσιακό αλλά θανατηφόρο αγώνα. Όπως υποστήριξαν οι γιατροί , μια γροθιά ήταν αρκετή για να τον αφήσει στον τόπο. Μετά την τραγωδία, οι όροι του παιχνιδιού στο πρωτάθλημα, άλλαξαν και έτσι οι 15 γύροι, έγιναν 12!!
2)Bill Masterton (1968)
Είναι ο δεύτερος αθλητής που έχασε άδοξα την ζωή του εξαιτίας τραυματισμών κατά τη διάρκεια αγώνα Χόκεϊ. Αν και δε μπο��ούμε να τον χαρακτηρίσουμε θρυλικό αθλητή, αφού ο Biil ήταν στα πρώτα του επαγγελματικά βήματα, αυτό δε σημαίνει ότι δε θα μπορούσε να εξελιχτεί σε τέτοιον , αν δεν έφευγε τόσο πρόωρα. Στις 13 Ιανουαρίου το 1968 ο Bill έπαιξε για τελευταία φορά με την αγαπημένη του ομάδα των North Stars της Μινεσότα για μόνο τέσσερα λεπτά! Το χτύπημα στον πάγο από δύο αντιπάλους του ήταν αρκετό για να πλημμυρήσει με αίμα το γήπεδο. Ένας συμπαίκτης του ισχυρίστηκε ότι οι τελευταίες λέξεις του Bill ήταν «ποτέ ξανά» . Δύο μέρες μετά ξεψύχησε στο νοσοκομείο! Ο θάνατος του… ανάγκασε τους αθλητές του χόκει να φορούν υποχρεωτικά κράνη στο κεφάλι τους !
3) Ed Sanders (1954)
Αρχικά ήταν ένας ερασιτέχνης μποξέρ, μέχρι που ήρθε ο πόλεμος στην Κορέα… Οι προπονητές του, πιστεύοντας πολύ σε εκείνον, τον συμβούλεψαν να ενταχθεί στο πολεμικό ναυτικό και να αξιοποιήσει στο έπακρο το ταλέντο του. Έτσι και έγινε, γεγονός που τον οδήγησε γρήγορα στην κατάκτηση χρυσού μεταλλίου σε Ολυμπιακούς αγώνες. Ήταν εθνικός ήρωας … μέχρι που στις 12 Δεκεμβρίου, του 1954, άλλαξαν τα πάντα! Τα απανωτά χτυπήματα του Άγγλου πρωταθλητή βαρέων βαρών Τζέιμς Γουίλι για έντεκα γύρους ήταν μοιραία. Στον τελευταίο γύρο ο Σάντερς έχασε τις αισθήσεις του και έμεινε εκεί… Ποτέ δεν ανέκτησε τις αισθήσεις του πριν πεθάνει,ενώ�� οι γιατροί πιστεύουν ότι είχε προσβληθεί από προηγούμενο τραυματισμό κατά τη διάρκεια του αγώνα.
4)Frank Hayes (1923)
Ο Frank Hayes δεν ήταν απλά ένας αναβάτης, ήταν ένας εκπαιδευτής αλόγων! Όταν αποφάσισε να καβαλήσει το …. «Γλυκό Φιλί» έτσι είχε ονομάσει το άλογο του και να αγωνιστεί… δεν τα κατάφερε! Στο Belmont της Νέας Υόρκης ξαφνικά οι φωνές σταμάτησαν όταν έγινε αντιληπτό, πως ο Hayes είχε πεθάνει! Τραγική ειρωνεία; Το "Γλυκό Φιλί" είχε νικήσει τον αγώνα αλλά όχι και τον θάνατο.
5) Ray Chapman (1920)
Διαβάστε όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
