Οι κρίσιμες ώρες στον Έβρο απαιτούν ενότητα

Κάθε ημέρα που περνά γίνεται ολοένα και πιο εμφανής ο πραγματικός στόχος της Τουρκίας, πίσω από τις άθλιες μεθοδεύσεις με τους μετανάστες στον Έβρο και τα νησιά. Μια σειρά από γεγονότα δείχνουν ότι η γειτονική χώρα δεν αποκλείεται πλέον να αναζητά στα ελληνοτουρκικά σύνορα ένα πρόσχημα για περαιτέρω κλιμάκωση, ακόμη και σε ακραία επίπεδα. Το πού θα σταματήσει μένει να φανεί, αλλά το βέβαιο είναι ότι η Ελλάδα δεν κάνει πίσω στην υπεράσπιση των συνόρων της. Πρόσχημα συνηθίζει να αναζητά άλλωστε η ΄Αγκυρα , ακόμα και όταν αυτοαναιρείται, προβαίνοντας στην πλέον κατάφωρη παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου. Πρόσχημα  αναζητούσε και στην Κύπρο και όταν κάποιοι «χρήσιμοι ηλίθιοι» της ελληνικής και ελληνοκυπριακής πλευράς  της το πρόσφεραν το 1974,  δε δίστασε να το αξιοποιήσει, προκαλώντας κύμα προσφύγων, νεκρούς στα πεδία των μαχών και αγνοούμενους.

Το  μεγάλο λάθος όμως της εξ ανατολών γείτονος είναι ότι αυτή τη φορά η Ελλάδα δεν είναι απομονωμένη, ενώ  ανήκει και σε μια μεγάλη ευρύτερη οικογένεια, την ευρωπαϊκή, στην οποία η Τουρκία μοιάζει πια αδύνατον να ενταχθεί, λόγω ακριβώς της συμπεριφοράς της.  Η διεθνής κοινότητα και κυρίως οι Ευρωπαίοι εταίροι παρακολουθούν εδώ και ημέρες την ανενδοίαστη προσπάθεια της γειτονικής χώρας να χρησιμοποιήσει σαν «εργαλείο» τους μετανάστες,  ανοίγοντας την κατά τον Ερντογάν «κάνουλα». Ο δήθεν «προστάτης» των προσφύγων αλλά κύριος υπαίτιος μιας τεράστιας ανθρωπιστικής  καταστροφής στη  Συρία,  όχι μόνο δε διστάζει να τους χρησιμοποιεί σαν «περιεχόμενο»  αντικειμένων, αλλά το διατυμπανίζει κιόλας! 

Το δεύτερο λάθος είναι ότι η χώρα μας ούτε διχασμένη είναι ούτε από δικτατορία εξέρχεται, ενώ οι Ένοπλες Δυνάμεις της, παρά τη δεκαετή κρίση που βίωσε, είναι όχι απλώς αξιόμαχες αλλά ισχυρές, με συγκριτικό πλεονέκτημα μάλιστα  σε συγκεκριμένα πεδία.           

Η Ελλάδα επίσης αυτή τη φορά αντέδρασε σωστά, στο μέγιστο δυνατό βαθμό,  ο κρατικός μηχανισμός της λειτούργησε, ενώ  αντί να παραλύσουν από φόβο οι πολίτες στον Έβρο, στηρίζουν ενεργά τις ένοπλες δυνάμεις και τα σώματα ασφαλείας, στην προσπάθεια να περιφρουρηθούν τα σύνορα από την ασύμμετρη απειλή. Αλλά και η ΕΕ είναι στοιχημένη μαζί της, σε βαθμό που ίσως ποτέ δεν είχε επιτευχθεί αυτό στο παρελθόν, ενώ η Αθήνα μέσα από ένα διπλωματικό μαραθώνιο έχει πετύχει να γνωρίζουν  πολύ καλά οι Ευρωπαίοι τι διακυβεύεται στον Έβρο και το Αιγαίο. Το να μην περάσει ο εκβιασμός ενός νεόκοπου «σουλτάνου»,  που κάθε ημέρα που περνά αισθάνεται ότι η κατάσταση επιδεινώνεται για τον ίδιο στην  Άγκυρα και η τύχη του γίνεται επισφαλής, φαίνεται να συνιστά πρόκληση πλέον και για τους περισσότερους Ευρωπαίους ηγέτες.      

Αυτό που χρειάζεται όμως από ελληνικής πλευράς είναι ψυχραιμία, ταυτόχρονα με αποφασιστικότητα, για ό,τι τυχόν απαιτηθεί (με την ελπίδα βεβαίως να «συνέλθει» έστω και τώρα η ηγεσία της Τουρκίας και να  μη φτάσουμε στα χειρότερα). Κυρίως όμως χρειάζεται συσπείρωση, ομοψυχία και  εθνική ενότητα, πραγματική και όχι επιφανειακή. Και χρειάζεται ακόμη να μην υποκύπτουν κάποιοι συμπατριώτες μας στον πειρασμό να μετατρέπονται, αθέλητα έστω, σε «παπαγαλάκια» ενός αυταρχικού καθεστώτος, είτε εξαιτίας  μιας αφελούς «δικαιωματικής» διάθεσης  που δε λαμβάνει υπόψη  ποια είναι τα δικαιώματα της χώρας είτε από μια στείρα αντιπολιτευτική,  με κάθε μέσο,  διάθεση. Έστω και  με καθυστέρηση όμως,  ο Αλέξης Τσίπρας πήρε την ορθή θέση. Ώρα να πράξουν το ίδιο και οι υπόλοιποι, από τον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο και όχι μόνο…