Αν κάποιος έλεγε το 2014, όταν εξαπέλυε ο τότε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Αλέξης Τσίπρας, τους «κεραυνούς» του κατά της καγκελαρίου της Γερμανίας με το περιβόητο “go back κυρία Μέρκελ”, ότι τέσσερα χρόνια μετά θα την υποδεχόταν ο ίδιος με εγκαρδιότητα στο Μέγαρο Μαξίμου, μάλλον θα εκδιδόταν εισαγγελική παραγγελία για τον εγκλεισμό του σε ψυχιατρική κλινική.
Για να μην πούμε τι θα γινόταν αν προέβλεπε κάποιος, ότι το 2019 η ίδια η Μέρκελ θα εξέφραζε την ευγνωμοσύνη της στον Αλέξη Τσίπρα και θα ασκούσε (έστω εμμέσως και με διπλωματική γλώσσα) κριτική στον πρόεδρο της ΝΔ Κυριάκο Μητσοτάκη…
Στη ζωή δεν πρέπει ποτέ να λες… «ποτέ» βέβαια και αυτό έχει επιβεβαιωθεί σε μυριάδες υποθέσεις. Και φυσικά κανείς δε διαφωνεί με την ανάγκη η Ελλάδα να έχει καλές σχέσεις με μια χώρα-«ατμομηχανή» της Ε.Ε., όπως η Γερμανία. Όταν όμως υπάρχουν τέτοιες οβιδιακές μεταμορφώσεις μέσα σε λίγα χρόνια, καλό θα είναι να υπάρχουν δημόσιες και αναλυτικές τοποθετήσεις από όλες τις πλευρές για το τι άλλαξε και οδηγηθήκαμε από την «έχθρα» στο «φλερτ». Είτε τότε κάτι γινόταν (ή λεγόταν) λάθος, οπότε πρέπει να εξηγηθεί -και γιατί όχι να εκφρασθεί δημόσια συγγνώμη- ή να γνωστοποιηθεί τι ακριβώς μεσολάβησε.
Σε διαφορετική περίπτωση, η συζήτηση αναγκαστικά στρέφεται στο αν η πολιτική τελικά δεν είναι συλλογικό αποτέλεσμα συγκεκριμένων αποφάσεων θεσμικών οργάνων και της συλλογικής βούλησης, αλλά εφαρμογή προσωπικών πολιτικών, στην καλύτερη περίπτωση, και συναλλαγών με αμοιβαία ανταλλάγματα, στη χειρότερη. Για να είμαστε ρεαλιστές, πάντοτε πρέπει κάτι να δώσεις για να πάρεις κάτι άλλο στην πολιτική και στη διπλωματία. Όταν αυτό όμως το διακύβευμα παραμένει «μυστικό», γίνεται αντικείμενο παρερμηνείας και τρέφει υποψίες ή και συνωμοσιολογικές θεωρίες.
Επειδή οι καλοί λογαριασμό κάνουν και τους καλούς… νεόκοπους φίλους, καλό είναι πέρα από τις δημόσιες εκφράσεις αβροφροσύνης να αιτιολογηθεί συγκεκριμένα γιατί το “go back κυρία Μέρκελ” μετατράπηκε σε “wilkommen”. Με καθαρές εξηγήσεις ή και θαρραλέες απ’ όλες τις πλευρές, αλλά και με πραγματική αυτοκριτική (και όχι προσχηματική), όπου χρειάζεται…
