Το μυαλό μου παθαίνει απανωτές εκρήξεις... Το έχεις νιώσει ποτέ; Ο τρόμος, η οργή, ο πόνος, να σου τινάζουν το μυαλό στον αέρα; Από τη Δευτέρα είναι σαν να σταμάτησε ο χρόνος και ο κόσμος να περιορίστηκε στα ελάχιστα στρέμματα έκτασης όπου χωροταξικά υπήρχε κάποτε το Μάτι.
Οι εικόνες περνούν σαν επαναλαμβανόμενα καρέ στο μυαλό μου. Στάχτη, αποκαΐδια, καμένα σπίτια, πτώματα αγκαλιασμένα μέσα σε οικόπεδα... Πτώματα...
Τις νύχτες ακούω τα ουρλιαχτά των ανθρώπων που τρέχουν να σωθούν από τις φλόγες. Κλείνω τα μάτια και είμαι εκεί μαζί τους να τρέχω κι εγώ, κι ένας κόμπος να μου κόβει την αναπνοή, όπως ο καπνός έκοβε τη δική τους αναπνοή.
Ακούω γιαγιάδες και παππούδες να φωνάζουν τα εγγόνια τους, να μείνουν κοντά τους. Να τα κρατούν σφιχτά και να τα σέρνουν ανάμεσα στις φλόγες κοιτώντας προς τη θάλασσα που απέχει μόνο λίγα μέτρα. Νιώθω την απόγνωση και την αγωνία του πατέρα που παλεύει μέσα από τους καπνούς και τη φωτιά να διακρίνει το μονοπάτι που οδηγεί στη θάλασσα.
Κολυμπώ δίπλα στους εκατοντάδες που βρέθηκαν στα ανοιχτά για να σωθούν και ακούω τις σκέψεις τους... "Θα πεθάνουμε εδώ", "δε θα μας βρει κανείς;" "πού είναι η βοήθεια", "κουράστηκα"... "λίγο ακόμα, κρατήσου".
Είμαι δίπλα στους διασώστες της ΕΜΑΚ, νιώθω την ευθύνη τους, το θάρρος τους, το σφίξιμο στο στομάχι μπροστά στις σορούς των νεκρών, ακούω τον λυγμό τους λίγο πριν τον πνίξουν για να συνεχίσουν το ηρωικό τους έργο.
Στέκομαι πλάι στις μανάδες, τα παιδιά, τους πατεράδες, τα αδέλφια που τους σταμάτησαν στη λεωφόρο Μαραθώνος και δεν τους άφησαν να τρέξουν στους δικούς τους ανθρώπους. Είμαι η σφικτή γροθιά τους που είναι έτοιμη να σπάσει όλους τους φραγμούς για να περάσει μέσα στις φλόγες, η κραυγή τους για εκείνους που δεν μπορούν να βοηθήσουν, νιώθω την αδυναμία και την ανημποριά τους απέναντι στη μανιασμένη φύση.
Εκρήξεις συνεχείς μέσα στο μυαλό μου... Κι αν ήμουν εγώ η μάνα που δεν πρόλαβε να πει "αντίο, σ' αγαπώ" στο παιδί της και στον άνδρα της; Αν ήταν το δικό μου το παιδί μέσα στον πύρινο όλεθρο χωρίς εμένα κοντά του; Αν ήμουν εγώ η γιαγιά που δεν κατάφερα να κρατήσω ασφαλή τα εγγόνια μου; Τι θα γινόταν αν ήμουν εγώ;
Το 'χεις σκεφτεί σίγουρα κι εσύ ε; Οι εκρήξεις που γίνονται μέσα στο μυαλό μου γίνονται και στο δικό σου μυαλό έτσι; Γι' αυτό η τραγωδία αυτή δεν μπορεί και δεν πρέπει να ξεχαστεί ποτέ.
Η Εβίτα, ο Ανδρέας, ο Χρήστος, ο μπέμπης, ο παππούς Φίλιππος, η Σοφία, η Βασιλική... δεν πρέπει να ξεχαστούν ποτέ. Γιατί αυτό που συνέβη στο Μάτι μπορεί να συνέβαινε τελικά οπουδήποτε, μπορεί να συνέβαινε σε σένα και σε μένα γιατί από εδώ και πέρα χρωστάμε στους νεκρούς να τα κάνουμε όλα σωστά.
Χωρίς να σκεφτόμαστε την πάρτη μας, την ιδιοκτησία μας, το όφελός μας, τον μικρόκοσμό μας. Γιατί οφείλουμε στα παιδιά μας να δείξουμε τον δρόμο προς τη θάλασσα... τον δρόμο προς τη σωτηρία.