Κουνάνε μαντήλι… Πού πάνε οι νέοι που θα οικοδομήσουν την Ελλάδα του αύριο;

Φωτογραφια αρθρογραφου
Αρθρογράφος

Η χώρα μας «αιμορραγεί»…

Δεν σας κρύβω ότι νιώθω τύψεις, όταν καλούμαι να γράψω για την ανεργία. Τύψεις; Μάλιστα τύψεις, διότι μιλάω λίγο πολύ εκ του ασφαλούς, μιας και έχω εργασία την ώρα που συγγενείς και φίλοι δεν έχουν.

Παίρνουν λοιπόν την μεγάλη απόφαση να κουνήσουν το μαντήλι στα αγαπημένα τους πρόσωπα.

Σε μια Ελλάδα που οι μνημονιακές πολιτικές κατακρεουργούν τα όνειρα και τις ελπίδες των νέων, λύση είναι η μετανάστευση. Με μια βαλίτσα όνειρα, λοιπόν, οι νέοι της χώρας μας επιζητούν ένα καλύτερο μέλλον. Ορισμένοι βρίσκονται ήδη σε κάποια χώρα του εξωτερικού και είτε προσπαθούν να προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες, είτε έχουν τακτοποιηθεί, εργάζονται και προς το παρόν τουλάχιστον δεν σκέφτονται να επιστρέψουν στα πάτρια εδάφη!

Έχοντας βρεθεί λοιπόν, σε διάφορες παρέες αυτό που έχω διαπιστώσει είναι πως η ιστορία επαναλαμβάνεται δυστυχώς. Σε παλαιότερες εποχές οι Έλληνες, στο μεγαλύτερο ποσοστό τους ανειδίκευτοι, πήγαιναν σε Γερμανία, Αμερική, Ν. Αφρική, Αυστραλία για να αναζητήσουν μία καλύτερη τύχη. Δεν ξαναγύρισαν ποτέ ή σπάνια για διακοπές καθώς έφτιαξαν τη ζωή τους και πολλοί μεγαλούργησαν σε ξένες χώρες. Τώρα νέοι, ειδικευμένοι, καινοτόμοι επιστήμονες, λαμπρά μυαλά όλων των ειδικοτήτων φεύγουν για Ολλανδία, Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία, Βρετανία, Αμερική , Νορβηγία αλλά και σε άλλες χώρες της υφηλίου για σπουδές και για δουλειά. Γνωρίζω ανθρώπους που έφυγαν για τα...ξένα, δεν βρήκαν δουλειά και επέστρεψαν. Και άλλους πάλι που νοσταλγούν και θέλουν να επιστρέψουν.

Δεν μπορώ να κρίνω 100% το πως είναι να εργάζεται κανείς στο εξωτερικό, αφού δεν το έχω κάνει ποτέ. Βέβαια, αυτό που θα έκανα εγώ ήταν να εξαντλήσω όλα τα περιθώρια στην Ελλάδα και στο τέλος αν δεν έβρισκα κάτι να έπαιρνα την μεγάλη απόφαση..

Το ρίσκο είναι μεγάλο, αλλά κακά τα ψέματα οι ευκαιρίες είναι λίγες στην Ελλάδα. Μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού.Από την άλλη πλευρά σκέφτομαι πως αν φύγουν τα λαμπρά μυαλά από την Ελλάδα, που θα οδηγηθούμε;

Η Ελλάδα εκπαιδεύει τα παιδιά της όχι για να γίνουν παραγωγικά με τις καινοτόμες ιδέες τους και την τεχνογνωσία τους για την ίδια αλλά για τις χώρες του εξωτερικού που λόγω των συνθηκών βρίσκουν πρόσφορο έδαφος να εκμεταλλευτούν τα ελληνικά μυαλά προς όφελός τους. Η χώρα κάνει μια μεγάλη επένδυση με τη δωρεάν παιδεία και δεν παίρνει τίποτα πίσω. Αυτό συμβαίνει, διότι δεν υπάρχουν τα κίνητρα και το υπόβαθρο για να παραμείνουν οι νέοι στην Ελλάδα με τους μισθούς πείνας. Η λέξη ''ανεπίτρεπτο'' είναι λίγη.

Η πολιτεία ξόδεψε χρήματα για τις σπουδές τους. Ώστε κάποια στιγμή να δει αυτά τα έξοδα να πιάνουν τόπο. Δεν είναι κρίμα οι χώρες του εξωτερικού να εκμεταλλεύονται αυτά τα μυαλά χωρίς να έχουν ξοδέψει δεκάρα τσακιστή για την εκπαίδευσή τους, απολαμβάνοντας καρπούς που δεν τους ανήκουν; Είναι…Αλλά θα σου πει ο άλλος. Τι να κάνω άμα δεν υπάρχουν ευκαιρίες; Δεν θέλω να φύγω αλλά τι να κάνω; Ο άλλος μου προσφέρει δουλειά και ένα καλύτερο μέλλον…Να χάσω την ευκαιρία; Αυτό κι αν είναι μεγάλο δίλημμα.

Χρειαζόμαστε δραστικές λύσεις! Να κάτσουν να σκεφτούν όσοι μας έφτασαν σε αυτό το σημείο με ποιους τρόπους θα κρατήσουν τη νεολαία, στην Ελλάδα για να βγούμε κάποια στιγμή από τον βούρκο. Ένας τρόπος είναι να ενισχύσουν την επιχειρηματικότητα με προσέλκυση ξένων κεφαλαίων, αλλά και να  μειώσουν τους φόρους.

Δυστυχώς, η καινοτομία και το ρίσκο δεν δείχνουν για την ώρα τουλάχιστον να πιάνουν τόπο!

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Back to Top