Το γεγονός οι Έλληνες έχουν από τη φύση τους - ή από τις πολιτισμικές τους καταβολές αν θέλετε να το αναλύσουμε με άλλους όρους - μια ροπή προς τον… καβγά, είναι γνωστό και δεν προκαλεί απορίες σε κανέναν. Άλλωστε, ακόμα και πριν από την οικονομική κρίση, τον καιρό της αποκαλούμενης «αστακομακαρονάδας», η Ελλάδα ζούσε συχνά-πυκνά σε μια ατμόσφαιρα ατελείωτης διαμάχης ακόμα και για το «φύλο των Αγγέλων», σαν τη διαμάχη που ταλαιπώρησε το Βυζάντιο πριν την πτώση του.
Αν κάτι μεγιστοποίησε όμως η οικονομική κρίση στην Ελλάδα σε μέγιστο βαθμό, ήταν αυτήν ακριβώς η ροπή στην εμφύλια διαμάχη, η οποία ταλανίζει τους πολίτες της από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα , σε σημείο να μην χρειαζόμαστε καν test DNA για το από πού κρατάει η σκούφια μας.
Η κρίση ήταν βέβαια αυτή που έπαιξε τον ρόλο καταλύτη και έφερε κόσμο στις πλατείες που δεν είχαν καν τις παραστάσεις των συνηθισμένων σε τέτοιου είδους κινητοποιήσεις οπαδών συγκεκριμένων κομμάτων ή μελών συνδικάτων . Ήταν αυτή που έφερε τις κρεμάλες στο Σύνταγμα και το «να καεί το μπ…. Η Βουλή», σαν μαζικό και όχι περιθωριακό σύνθημα. Και ήταν αυτή που οδήγησε σε αρκετούς στην πονηρή σκέψη να συμφιλιωθούν με τέρας των άκρων, πάσης φύσεως και μορφής. Το φαινόμενο φυσικά δεν είναι ελληνικό και σε ορισμένες κραυγαλέες περιπτώσεις δεν ήταν μόνο το αποτέλεσμα μιας κρίσης αλλά και αιτία μιας νέας (όπως με την εκλογή Τραμπ στις ΗΠΑ και το Brexit στο Ηνωμένο Βασίλειο).
Η συνύπαρξη της κρίσης με την αλματώδη ανάπτυξη του διαδικτύου στη χώρα μας δημιούργησε ένα άλλο τέρας, ακόμα πιο επικίνδυνο. Αυτό της προσπάθειας της εξόντωσης των οπαδών της αντίπαλης άποψης. Κι όταν η πραγματικότητα δε μας βολεύει, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα. Σε αυτό το έδαφος η διάδοση των fake news πήρε χαρακτήρα πραγματικής είδησης, σε σημείο που όποιος δεν τα ενστερνίζεται να είναι εκτός κλίματος, ενώ οι ύβρεις και το bullying στα social media σε βάρος διαφωνούντων δίνουν και πάιρνουν. Και για να είμαστε ειλικρινείς, σε αυτόν τον συμβιβασμό με τα «τέρατα» οφείλει μέχρι ενός σημείου την μαζικοποίησή του ο ΣΥΡΙΖΑ και την άνοδο τελικά στην εξουσία, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι απουσιάζει αυτός ο συμβιβασμός σε άλλους πολιτικούς χώρους (έστω και με τους όρους ενός αφελούς αλλά υπαρκτού ρεβανσισμού σε συγκεκριμένες πτέρυγες). Άλλωστε, αυτό θέλει κατά βάθος και το ίδιο το «τέρας»: Να του μοιάσεις…
Καθώς η ασθένεια όμως έχει εξαπλωθεί πλέον όχι μόνο στα άκρα του πολιτικού φάσματος, το ζήτημα είναι πώς αυτή η ρητορική μίσους που φούντωσε με την κρίση, θα υποχωρήσει αν και όταν βγούμε (;) από αυτήν. Γιατί τα capital controls μπορεί να αρθούν, η έξοδος από τα μνημόνια (έστω και χωρίς να είναι ‘καθαρή» ) μπορεί αν έρθει, οι κρεμάλες όμως θα ζουν και βασιλεύουν, περιμένοντας τους επόμενους στόχους και τον επόμενο διχασμό…
Του Αλέξη Διακόπουλου
