-Φταίω επειδή ήπια λίγο παραπάνω; Απλά δεν έπρεπε να οδηγήσω. Αλλά η δουλειά είναι δουλειά. Όμως δεν φταίω… φταίω;
-Φταίω εγώ που την σκότωσα; Μα έχω παιδικά τραύματα. Ανεξίτηλα γραμμένα πάνω στη ψυχή και το σώμα μου. Απλά θόλωσα.! Είμαι και από διαλυμένη οικογένεια…
-Φταίω εγώ; Ήμουν υπό την επήρεια ουσιών. Είμαι χρήστης. Άρρωστος σας λέω. Άρα δεν φταίω για τον πόνο που σκόρπισα…
-Φταίω εγώ που είμαι έξω; Ο δικηγόρος μου είναι σαΐνι. Εγώ δεν έχω καμία δουλειά. Φταίω εγώ που με αποφυλάκισαν τόσο γρήγορα; Μέσα στη φυλακή ήμουν κύριος. Παναγίτσα το όνομά μου. Και ας σκότωσα μόλις πριν από τρία χρόνια.
-Γιατί, φταίω εγώ που σκότωσα τη μάνα μου; Νάτο, ορίστε, δείτε το… έχω χαρτί γιατρού…
-Φταίω εγώ που είμαι διαταραγμένη προσωπικότητα; Γι αυτό χτυπάω παππούδες και γιαγιάδες. Για λίγα ευρώ ή και για πολλά. Ποτέ δεν ξέρεις. Λαχείο η κάθε επίθεση, η κάθε μπούκα η κάθε κακοποίηση ηλικιωμένου. Αλλά μου αρέσει κιόλας καμιά φορά. Οι συνήγοροί μου λένε ότι είμαι διαταραγμένος. Άρρωστος άνθρωπος δηλαδή…
-τι κοιτάτε εμένα; Με τρέλαναν όλοι τους. Γεμάτος χρέη και δάνεια… η κρίση φταίει. Σας ορκίζομαι. Ήρθε εκείνο το βράδυ και όπλισε το χέρι μου… Και τους σκότωσα. Όλους. Εκείνη τους σκότωσε. Εκείνη είναι η ένοχη. Η κρίση…
-φταίω εγώ που την σκότωσα; Ας μου έδινε αμέσως τα λεφτά της Τι τα κρατούσε; Μαζί της θα τα έπαιρνε;
-Φταίω εγώ που ήταν όλα τόσο εύκολα; Που με άφησαν ανεξέλεγκτο να αλλάζω τα φάρμακα των καρκινοπαθών με απλούς ορούς και να τα πουλάω; Δεν το έκανα για κακό… να παντρέψω την κόρη μου ήθελα… και ένα καινούργιο αυτοκίνητο…
-μήπως φταίω εγώ που μετράω θύματα από ένα μόνο χέρι; Το δικό μου; Αυτό έχω μάθει να κάνω. Αυτό κάνω. Άλλωστε ποιος θα με εμποδίσει; Υπάρχει κανείς; Μακάρι να υπήρχε λέω κάποιες στιγμές. Όλες τις υπόλοιπες, σκοτώνω.
Ότι και να έκανα το έκανα από αμέλεια! Ή και επιμελώς! Προμελετημένο που λένε οι αρμόδιοι. Έχει σημασία; Μπα… Και τι δηλαδή; φταίω που σκοτώνω αθώους και ανυποψίαστους πολίτες; Μωρά; Ας μην είναι αθώοι. Ούτε ανυποψίαστοι. Ούτε μωρά. Εγώ που δεν είμαι ούτε αθώος, ούτε ανυποψίαστος, ούτε μωρό, ζω. Και βασιλεύω, και διαφεύγω σε άλλες πολιτείες, για άλλα εγκλήματα, ακόμα χειρότερα…. Αλλά τι να το κάνω κιόλας… όπου και να πάω κρύβομαι. Είναι ζωή αυτή; Κυνηγημένος…
Μην στεναχωριέσαι βρε πουλάκι μου, δεν φταις. Είναι σαφές. Όλοι το καταλαβαίνουμε. Συμπαραστεκόμαστε στο δράμα σου, στα αδιέξοδα σου… Έχεις χίλια άλλοθι και άλλες τόσες δικαιολογίες. Και εσύ δεν φταις. Μεγάλωσες με το όπλο στο χέρι. Στην χώρα σου έχουν πόλεμο κηρυγμένο ή και ακήρυχτο. Και εσύ θύμα είσαι. Έτσι έχεις μάθει. Σκοτώνεις για να μην σε σκοτώσουν. Δεν φταις εσύ η χώρα σου φταίει.
Ούτε και εσύ όμως, ναι σε σένα μιλάω, σε σένα που σε ψάχνει ολόκληρη η αστυνομία, έχεις ευθύνη για τις πράξεις σου, γιατί είσαι χρήστης ναρκωτικών. Δεν έχεις καθαρό μυαλό, άρα ότι κάνεις δεν πιάνεται… Ούτε και εσύ, φταις που το ΄ριξες στα τσίπουρα για να ξεχάσεις την μεγάλη σου απώλεια. Και για να την ξεχάσεις εσύ, την προκαλείς και σε άλλους. Γιατί τώρα εκτός από εσένα κλαίνε και άλλες οικογένειες και άλλα παιδάκια. Καλά τα λέω; Ούτε και εσύ όμως, φέρεις ευθύνη για τα φάρμακα που άλλαξες. Για τις δόσεις που μείωσες, για το δρόμο που άνοιξες στον θάνατο.
Όσο για τα θύματά σας, απλώς ήρθαν για να ζήσουν ειρηνικά και φεύγουν τόσο άδικα και βίαια. Ήταν η κακιά στιγμή. Μάλλον. Τα θύματα σας βρέθηκαν, στο λάθος μέρος την λάθος ώρα. Μπροστά σας. Δυστυχώς. Θέμα στιγμής. Ώρας. Κακιάς. Όχι θέμα πολιτείας. Όχι θέμα ασυδοσίας. Όχι θέμα αδιαφορίας. Όχι θέμα κοινωνίας. Όχι θέμα αδικίας. Γιατί συνήθως οι άνθρωποι αδικούν όταν μπορούν. Όταν δεν φοβούνται. Όταν δεν έχουν τίποτε να χάσουν. Όταν έχουν διαταραγμένη προσωπικότητα. Όταν ξέρουν ότι δεν θα υποστούν συνέπειες. Ότι η τιμωρία τους θα είναι η ελάχιστη και ποτέ δεν θα καταφέρει να δαμάσει τα βίαια ένστικτά τους. Γι’ αυτό και αυτή η κατηγορία εγκληματιών θα το ξανακάνει. Με την πρώτη ευκαιρία. Και θα γίνουν πρώτη είδηση. Και θα ξεχαστούν μετά από λίγες ημέρες ή και ώρες, ανάλογα με το πότε θα σκάσει το επόμενο κακό. Το επόμενο χτύπημα της παράνοιας. Του άδικου. Του εφιάλτη που ζούμε στη σύγχρονη Ελλάδα. Της είδησης που κάθε μέρα είναι και χειρότερη. Του πρωτοσέλιδου, που δεν χωράει ο νους ανθρώπου. Τελικά ποιος να φταίει; Η κοινωνία; Η πολιτεία; Ο Θεός; Κανένας; Όλοι;
«… Άτιμος είναι ο κόσμος τούτος… άδικος. Θεέ μου πως τον κρατάς στην αγκαλιά σου και δεν τον τινάζεις κάτω να γίνει χίλια κομμάτια, να τον πλάσεις καλύτερο….» Νίκος Καζαντζάκης.
