Κάπως έτσι πρέπει να γίνεται… και να αλλάζεις. Και να περνάς απέναντι… και από φιλήσυχος πολίτης, υπάκουος ψηφοφόρος, τυπικός εργαζόμενος, ωραίος τύπος, γίνεσαι αγρίμι επικίνδυνο. Βίαιο. Σαρκοβόρο. Έτοιμο για επίθεση. Ένα κλικ είναι αρκετό. Το κλικ της αγανάκτησης, της αδικίας, της απόγνωσης… το κλικ της διαπίστωσης του παραλόγου. Το χρονικό τούτης δω της αλλαγής, δεν είναι και τόσο εντυπωσιακό… μάλλον αναμενόμενο αν το κοιτάξεις από ψηλά…:
Μεγαλώνεις σε αστική οικογένεια… όχι πλούσια αλλά ούτε και φτωχή… δηλαδή τα τρως τα ρεβίθια σου συχνά, αλλά κάνεις και τις διακοπές σου. Μαθαίνεις Αγγλικά, Γαλλικά… οι γονείς σου στερούνται τα πάντα, για να κάνεις φροντιστήρια και να περάσεις στο Πανεπιστήμιο και, να προκόψεις, να γίνεις καλύτερος από εκείνους. Ή τουλάχιστον πιο επιτυχημένος. Και σε συμβουλεύουν να μείνεις μακριά από φασαρίες. Μακριά από κόμματα -κυρίως αριστερά-, μακριά από πολιτικές συγκεντρώσεις, μακριά από μολότοφ, μακριά από διαμαρτυρίες… Γιατί άλλωστε να διαμαρτυρηθείς; Όλα είναι όπως πρέπει να είναι. Η ισχυροί θα είναι πάντα δυνατοί και οι αδύναμοι, αν προσπαθήσουν μπορεί να τους φτάσουν κιόλας. Άσε που κανένας απ’ όσους έχουν πάρε δώσε με την αστυνομία, δεν βρίσκει προκοπή σου λένε… και τους πιστεύεις. Και όταν έρθει η ώρα σου να ψηφίσεις, ψηφίζεις το σίγουρο. Το σταθερό. Αυτό που ξέρεις, αυτό που σου δείχνουν… Και κοιτάς με μισό μάτι όσους διαμαρτύρονται. Και πάνε στις πορείες. Και δέρνονται με τα ΜΑΤ. Και αποδοκιμάζεις τη βία, σε όποια μορφή την συναντάς. Και τάσσεσαι στην πλευρά των «καλών» και ήσυχων. Αυτών που σου μοιάζουν… νομίζεις… ΚΑΙ ΞΑΦΝΙΚΑ… βλέπεις στην οθόνη του υπολογιστή, το ντου του Ρουβίκωνα στο γραφείο της συμβολαιογράφου. Και στην αρχή την λυπάσαι… Πρέπει να φοβήθηκε, σκέφτεσαι, η καημένη με τόσους μασκοφόρους νταγλαράδες γύρω της… Κρίμα… Και βάζεις ακουστικά για να ακούσεις τις μακακίες τους… και αν αφεθείς και τα πιστέψεις, εκεί σε αυτό το σημείο, ακριβώς εκείνη τη στιγμή, συμβαίνει αυτό το σχεδόν απόκοσμο ΚΛΙΚ. Και έρχονται τα πάνω κάτω. Και θα ήθελες να είσαι μαζί τους. Να διαλύσεις ακόμα πιο πολλά. Να γκρεμίσεις το κάστρο της, και την ίδια, που σίγουρα θα σου πει «τη δουλειά μου κάνω». Και οι δήμιοι στον μεσαίωνα την δουλειά τους έκαναν!!! Και την έκαναν καλά. Η επιθυμία σου να συμμετάσχεις στην έκνομη ομάδα, είναι ακατανίκητη! Θες να δράσεις, να τα κάνεις όλα λαμπόγυαλο… όλα τα γραφεία- αρχηγεία απ’ όπου πλειστηριάζονται πρώτες κατοικίες… Να είσαι μαζί τους όταν «επισκέπτονται» τον γιατρό του ΕΣΥ που συμφώνα με τους Ρουβίκωνες, απαιτεί φακελάκι για να χειρουργήσει… Ναι, αν ισχύουν όσα λένε, θα ήθελες να είσαι γενικά μαζί τους. Μέλος της ομάδας, να βάλεις και εσύ ένα χεράκι… Γιατί σίγουρα αν μπεις και εσύ στο παιχνίδι τους, το δικό σου το «χεράκι» δεν θα δείχνει μόνο… Αλλά μετά από το κοσμοϊστορικό κλικ, ανοίγεις τα μάτια σου και κοιτάς γύρω σου. Και βλέπεις όσα έχεις χτίσει και, όσα θέλεις να φτιάξεις ακόμα. Και δεν μπορείς να πας μαζί τους. Το αξιακό σου σύστημα είναι μέρος της ύπαρξης σου. Αν γκρεμιστεί αυτό, γκρεμίζεσαι και εσύ ο ίδιος. Η αίσθηση είναι τρομακτική. Δεν γίνεται, λες, να αμφισβητήσεις όλα όσα πίστευες μέχρι τώρα. Πιστεύω, αξίες, πεποιθήσεις... τις οποίες φέρνεις στην επιφάνεια για να πιαστείς από αυτές, μήπως και σωθείς. ΕΙΜΑΙ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΒΙΑΣ, φωνάζεις βουβά… αυτά πρέπει να τα λύνει το κράτος δικαίου… ή η δικαιοσύνη…
Εξάλλου πιστεύεις τυφλά στο Σύνταγμα, στο άρθρο 2 του οποίου αναφέρεται ρητά: « Ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν την πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας». Και ξανακλείνεις με δύναμη τα μάτια σου, περιμένοντας να φύγει η εικόνα και, ο ήχος της εισβολής του Ρουβίκωνα, που απειλούν την αστική, ειρηνική σου υπόσταση. Και να εξαφανιστούν έτσι ξαφνικά όπως εμφανίστηκαν, όλα τα άγρια ένστικτα αμφισβήτησης, που ξύπνησαν απρόσκλητα και δοκιμάζουν την ύπαρξή σου. Τα μάτια σου όμως κουράζονται από την προσπάθεια… και επίπονα ανοίγουν. Αλλά η εικόνα είναι ίδια. Ίδια και τα μάτια σου… Το μόνο που έχει αλλάξει είναι ο τρόπος που κοιτάζουν….
