Αν μου έλεγες να υποδυθώ ένα ρόλο γενικά, θα μου έπαιρνε πολύ ώρα για να αποφασίσω – κι άγνωστο αν/ πότε και ποιον θα έβρισκα. Αν, όμως, μου έλεγες ότι η ταινία αυτή αφορούσε στα Χριστούγεννα, τότε η απάντηση έρχεται σε μόλις μερικά δευτερόλεπτα! Θα δυσκολευόμουν – ασφυκτιούσα για την ακρίβεια – μέσα στο κοστούμι/ στολή, θα έπρεπε να φορέσω πράσινο που οριακά μισώ, αλλά τι να κάνουμε; Έτσι είναι οι καλικάντζαροι.
Ναι, ναι. Αν μισείς κι εσύ τα Χριστούγεννα, τότε με νιώθεις. Γιατί πραγματικά, μπορεί να είμαστε σπάνιο είδος, αλλά υπάρχουμε. Και παλεύουμε να επιβιώσουμε. Όταν μας ρωτάνε τι θα κάνουμε τα Χριστούγεννα, η απάντηση είναι απλά ένα βλέμμα που μιλάει και λέει «θες να τα ακούσεις νομίζω» ή - αν θέλουμε να είμαστε πιο ευγενικοί - απαντάμε ένα «υπομονή να περάσουν» - την ώρα που τα μάτια μας κάνουν αυτό το κλασικό roll, που αν ταυτίζεσαι κατάλαβες τι λέω.
Και ο άλλος μπαίνει αυτόματα στο νόημα. Και η κουβέντα (ΕΥΤΥΧΩΣ) λήγει εκεί.
Βέβαια, υπάρχουν κι εκείνοι (κάθε χρονιά το περνάω θεέ μου) που παίρνουν ρίσκο και επιμένουν: στα γλυκανάλατα σχόλια για τις μέρες που έρχονται, στο να σε καλούν να στολίσεις το σπίτι τους, στο να γεμίζουν τα πάντα με χριστουγεννιάτικα μπιχιλιμπίδια και το πιο βασικό (κι επικίνδυνο) να στη λένε από πάνω. «Πο πο μην είσαι μίζερος/η», «Καλά εσύ Χριστούγεννα δεν έκανες ως παιδί;», «Τι άνθρωπος είσαι εσύ;», «Θα σου δείξω πώς θα τα αγαπήσεις», «Πώς γίνεται να μην σου αρέσουν;» κι άλλα τέτοια. ALERT. Νομίζω τα πρώτα σημάδια αλλεργίας μόλις έκαναν την εμφάνισή τους στο κορμί μου.
Γιατί τους/ σας έχω νέα: γίνεται και ΠΑΡΑΓΙΝΕΤΑΙ.
Να και το γιατί:
Γιατί είναι κάτι που, όπως το έχουν φτιάξει (καθαρά εμπορική γιορτή) είναι σαν του Αγίου Βαλεντίνου. Έχω πολλή συγκεκριμένη άποψη και για τα δύο: με χαλάει να επιβάλλεται να είμαι χαρούμενη για 15-20-25 ή πόσες μέρες θες το χρόνο – ή να δείχνω τον έρωτά μου και να κάνω δώρο μόνο μια μέρα τον χρόνο. Θέλω να είμαι έτσι όλο το χρόνο.
Με ενοχλεί να κάνω «καλές πράξεις» μόνο αυτές τις μέρες. Ό,τι νιώθεις το κάνεις ανά πάσα στιγμή.
Δεν είναι ωραίο να βρίσκεσαι σε τραπέζια, σπίτι, παρέες, μόνο εν όψει γιορτών. Αν τους θες όλους αυτούς στη ζωή, βρες τους συνέχεια, όλο το χρόνο, ανεξάρτητα από το μήνα.
Κι αν δεν τους θες – γιατί όλοι μεταξύ μας κράζουμε τα οικογενειακά τραπέζια που εκτός από τον αστείο θείο που το καθένα «περιέχει» που λέει «εγώ θα κάτσω με τη νεολαία», έχουν «θάψιμο» στην καλύτερη, καβγάδες στη χειρότερη – τότε γιατί να ζοριστείς να δώσεις το «παρών»;
Γιατί να σου επιβάλλεται να κάνεις κάτι που δε θες; Θα μου πεις έθιμο. Θα σου πω οκ. Αλλά αλήθεια έχει αξία έτσι;
Εκτός από την άδεια και την ευκαιρία για αποσυμπίεση, ξεκούραση, άντε και κανένα ταξίδι, το μόνο που αγαπώ στις ημέρες αυτές είναι η πιο ωραία μουσική που παίζει παντού. Κάνουν την – κατά τα άλλα απάλευτη - επιβίωση σε ένα κόσμο γεμάτο έλατα, λαμπιόνια, Άγιους Βασίληδες και προσποιητά χαμόγελα – ένα τσικ πιο… εύκολη. Αλλά μάντεψε, προφανώς δεν αναφέρομαι στο Last Xmas, στο All I want for Christmas is you, αλλά στον Frankie, τον Michael Bublé, τη Winehouse, την Nina, την Aretha, τηνEtta James κλπ.
Είναι ωραία η εορταστική ατμόσφαιρα, αλλά όχι όταν είναι μόνο «βιτρίνα», όχι όταν έχουν ημερομηνία λήξης. Ή για να το θέσω κι αλλιώς, αν μπορείς να «ζοριστείς» μερικές ημέρες για να δείξεις κάτι που δεν πηγάζει από μέσα σου, γιατί να μη ζοριστείς λίγο παραπάνω; Ίσως εκεί να κρύβεται το «θαύμα των ημερών».
Ας τα νιώθαμε όλοι ουσιαστικά, ας ήταν «Χριστούγεννα» όλος ο χρόνος. Κι εγώ – μαζί με τους άλλους που μοιράζονται αμοιβαία συναισθήματα -, θα σέρναμε πρώτοι τον (εορταστικό) χορό. Αλήθεια.
Μέχρι να γίνει αυτό – αν γίνει ποτέ – ας κάνουμε απλά… «υπομονή να περάσουν».
