Αν δεν το βίωνα εγώ ή ίδια, αν δεν το έβλεπα με τα ίδια μου τα μάτια, αν δεν ρωτούσα τις λεπτομέρειες, αν δεν μάθαινα λίγο από το παρασκήνιο, δεν θα το πίστευα!!
Το παρακάτω περιστατικό συνέβη χθες το απόγευμα 21. 11.2017, σε ένα από τα πολλά απρόσωπα καταστήματα μεγάλης αλυσίδας σούπερ μάρκετ, στο κέντρο του Πειραιά. Πρωταγωνιστής ο κυρ- Μανώλης υπεύθυνος του καταστήματος… Θιασάρχης-σεναριογράφος-σκηνοθέτης, η ιδιοκτησία της γνωστής αλυσίδας…
Στο ταμείο μπροστά από εμένα, μια κυρία με λογαριασμό γύρω στα 30 ευρώ. Δίνει την κάρτα της στην ταμία. Το ποσό δεν εγκρίνεται. Η αξιοπρεπής και γελαστή καλοντυμένη καλοβαλμένη κυρία, προτείνει να κάνουν άλλη μία προσπάθεια. Η ταμίας χαμογελαστή και αυτή, ξαναπερνάει την κάρτα. Νέα αποτυχία. Η κυρία δεν το βάζει κάτω…. Μόνο ρωτά με ψυχραιμία: «Ο κυρ-Μανώλης είναι εδώ;». Η κοπέλα στο ταμείο, της δείχνει που είναι ο κυρ-Μανώλης…. Φεύγει η κυρία και, εμείς περιμένουμε υπομονετικά… Η κυρία επιστρέφει πολύ γρήγορα και λέει στην ταμία… «εντάξει. Ο κυρ Μανώλης είπε, να τα γράψετε και, θα σας τα φέρω όταν έχω…» Η ταμίας βγάζει από το συρτάρι ένα μπλοκ… ΕΝΑ ΤΕΦΤΕΡΙ ΓΕΜΑΤΟ ΟΝΟΜΑΤΑ ΔΙΠΛΑ ΣΤΑ ΟΠΟΙΑ ΑΝΑΓΡΑΦΟΝΤΑΝ ΔΙΑΦΟΡΑ ΠΟΣΑ….
«Μπράβο στον κυρ Μανώλη» –τον οποίο δεν γνωρίζω- λέω στην Ταμία η οποία μου απαντά… «μα δεν κάνουμε τίποτα μόνοι μας. ΕΙΝΑΙ ΕΝΤΟΛΗ ΑΠΟ ΤΑ ΚΕΝΤΡΙΚΑ ΝΑ ΕΞΥΠΗΡΕΤΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ»!!!!
Ναι… το περιστατικό δεν συνέβη το ’50, ’60 ’70 ή ΄80 σε κάποιο συνοικιακό μπακάλικο. Συνέβη μόλις χθες, στην Ελλάδα του 2017, στην Ελλάδα της κρίσης, σε μεγάλο σουπερ μάρκετ με χιλιάδες εργαζόμενους και με εκατοντάδες καταστήματα… Το τεφτέρι δεν είναι μόνο του Λευτέρη πλέον… είναι και του Μανώλη και του Γιάννη και της Μαρίας και της Γεωργίας…
Δεν μπορώ να πω πιο πολλά, γιατί ειλικρινά συγκινούμαι… όπως και χθες που ανατρίχιασα όσο συνέβαινε όλο αυτό. Θα πω μόνο, πως η Ελλάδα θα μείνει για πάντα Ελλάδα. Και πως οι Έλληνες, πλούσιοι ή φτωχοί, αριστεροί ή δεξιοί, είναι και θα παραμείνουν άνθρωποι. Όσα χτυπήματα και να δεχτούμε, όσο και αν κάποιοι, μας εκπαιδεύουν εντατικά και με ζήλο να γίνουμε πειθήνια όργανα, αποξενωμένα, αδιάφορα, αποστειρωμένα στρατιωτάκια για να πολεμούν στους δικούς τους βρώμικους, άγνωστους πολέμους, προκειμένου να επιβιώσουμε, παραμένουμε άνθρωποι…. Και ευτυχώς κάποιοι σαν την ιδιοκτησία της εταιρείας, δεν θυσιάζουν τίποτα πολύτιμο, όπως η αγάπη, η αλληλεγγύη, η χαρά, η ηρεμία, η ευαισθησία, η συμπόνια, η κατανόηση, στον βωμό του χρήματος. Η ανθρωπιά μας παρά τα απανωτά χτυπήματα, δεν έχει τραυματιστεί. Είναι ακόμα εδώ, αλώβητη, ακλόνητη και δυνατή.
ΥΓ. «…ο άνθρωπος όταν νιώθει πόνο, είναι ζωντανός … Όταν νιώθει τον πόνο του άλλου τότε, είναι άνθρωπος….» Νίκος Καζαντζάκης…
ΥΓ2. Πείτε μου… υπάρχει καμία περίπτωση, μόνο μία στις χίλιες, να συνέβαινε αυτό στην Γερμανία; Ή στην Σουηδία; Ή όπου αλλού;;;;
