Η επίθεση τις πρώτες πρωινές ώρες της Κυριακής στην Ελλάδα στο Λονδίνο, υπενθύμισε σε όλους μας ότι η βαρβαρότητα είναι πανταχού παρούσα και ότι εφιάλτης της ισλαμιστικής τρομοκρατίας αποτελεί μία απειλή διαρκείας, την οποία δεν μπορούμε ούτε στιγμή να αγνοούμε ή να θέτουμε σε δεύτερη μοίρα.
Για μια ακόμη φορά στόχος έγινε ο δυτικός τρόπος ζωής, όχι κάποια αεροπορική ή στρατιωτική βάση. Όπως έγινε πρόσφατα στόχος σε άλλες περιπτώσεις ο πολίτης, ο άνδρας που βλέπει ποδόσφαιρο, ο νέος ή η νέα που ακούει μουσική, η γυναίκα που διασκεδάζει ή γευματίζει σε ένα εστιατόριο χωρίς να φορά μπούργκα ή τσαντόρ. Είναι όλη αυτή η ιδεολογία του μίσους που παίρνει χαρακτήρα θρησκείας, αλλά στην βάση του ένα φαινόμενο μόνο είναι: Απέχθεια στον συνάνθρωπο, όπως στον ναζισμό, όπως στον σταλινισμό ή στην περίοδο της Τρομοκρατίας της Γαλλικής Επανάστασης.
Όποιος θέλει να βγάλει στην επιφάνεια τα πιο νοσηρά ένστικτα του ανθρώπινου είδους, την βρίσκει την αφορμή, είτε είναι δήθεν θρησκευτική είτε είναι δήθεν ιδεολογική. Αλλά για να μην τα βάζουμε όλα στο ίδιο τσουβάλι, έχουν περάσει αιώνες και πλησιάζουμε στην χιλιετία από τις Σταυροφορίες για να μπορεί να τις επικαλείται κάποιος και να κάνει έναν παράλογο συμψηφισμό με το επιχείρημα ότι και... «οι Χριστιανοί τα ίδια έκαναν». Μπορεί να έκαναν και χειρότερα ενδεχομένως, αλλά για θρησκευτικούς λόγους τουλάχιστον και με την αντίστροφη φορά αυτά έχουν εκλείψει προ πολλού, ευτυχώς, για τον δυτικό κόσμο. Ακόμη και η θηριωδία των Ναζί εις βάρος των Εβραίων είχε φυλετικά και όχι θρησκευτικά κίνητρα, λόγος άλλωστε για τον οποίο ακόμη και όσοι Γερμανοί πολίτες εβραϊκής καταγωγής είχαν ασπασθεί τον Χριστιανισμό (οι ίδιοι ή οι πρόγονοί τους) δεν γλίτωσαν από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Το ίδιο ισχύει και για άλλες θηριωδίες του τελευταίου αιώνα που ακόμη και αν συνυπήρχε η θρησκευτική αντιπαλότητα ως αιτία, στην πραγματικότητα επρόκειτο για κυρίως διαφορές μεταξύ εθνικών ή εθνοτικών ομάδων.
Είναι γεγονός παράλληλα ότι ούτε στον Ινδουισμό έχουμε αντίστοιχα εξτρεμιστικά φαινόμενα σε μαζική κλίμακα ούτε στον Βουδισμό και στις άλλες γνωστές θρησκείες. Φυσικά, σαφώς και δεν φταίνε όλοι οι μουσουλμάνοι για την τζιχαντιστική τρομοκρατία, αλλά είναι αλήθεια ότι ο συνδυασμός του εξτρεμιστικού κηρύγματος από κάποιες ισλαμικές σέχτες, με φαινόμενα πολιτικής και οικονομικής υπανάπτυξης και περιθωριοποίησης, οδηγεί σε ένα εκρηκτικό μείγμα που πλέον δεν απειλεί μόνο την περιοχή της Μέσης Ανατολής.
Η ενδεδειγμένη αντίδραση βέβαια δεν μπορεί να είναι η στοχοποίηση του μουσουλμανικού κόσμου στο σύνολό του. Άλλωστε, αυτό είναι που επιζητούν οι τζιχαντιστές και με τον σκοπό αυτό δρουν τόσο «προβοκατόρικα». Είναι ολοφάνερο πλέον ότι προσπαθούν με κάθε τρόπο ώστε οι δυτικές κοινωνίες, αγανακτισμένες από τις τρομοκρατικές επιθέσεις, να προβούν σε αντίποινα ουσιαστικά σε βάρος των μουσουλμάνων που ζουν στο έδαφός τους (και όχι μόνο) και να πάρει η σύγκρουση την μορφή θρησκευτικού πολέμου. Έτσι πιστεύουν ότι θα γίνει πιο εύκολα πράξη η «τζιχάντ» που τόσο πολύ ονειρεύονται κατά των «απίστων».
Η Ευρώπη όμως δεν πρέπει να πέσει σε αυτήν την παγίδα. Αυτό που αντιθέτως οφείλει είναι να προωθήσει πολιτικές ενσωμάτωσης για τους μουσουλμάνους που ζουν νόμιμα στις χώρες της, να φυλάξει καλύτερα τα σύνορά της από τους παράνομους μετανάστες και να εξακριβώσει ποιοι είναι όντως πρόσφυγες, να βρει συμμάχους- κλειδιά στις μουσουλμανικές χώρες και να οικοδομήσει μία τεράστιας έκτασης συμμαχία, παραμερίζοντας τις διαφορές σε όλα τα άλλα επίπεδα, κατά της υπ’ αριθμόν 1 απειλής σήμερα κατά της ανθρωπότητας. Όταν οι άλλοι χρησιμοποιούν «ανθρώπινες βόμβες», δεν είναι δυνατόν να τους αντιμετωπίζεις με αναλύσεις και φιλολογικές συζητήσεις. Ο Ουίνστον Τσώρτσιλ, ο οποίος συμμάχησε ακόμη και με τον Στάλιν όταν χρειάσθηκε, θα είχε πολλά να διδάξει με την πρακτική του τους σημερινούς ηγέτες, που μοιάζουν να… προσεύχονται απλώς το επόμενο χτύπημα να αφορά κάποια άλλη χώρα και όχι την δική τους!
Σε ό,τι αφορά την χώρα μας, καλό θα ήταν να σταματήσει η προσπάθεια εφησυχασμού του τύπου «εμείς δεν βρισκόμαστε στο στόχαστρο γιατί δεν τους προκαλέσαμε κλπ». Μπορεί όντως να μην είμαστε προτεραιότητά τους στους στόχους τους αλλά τίποτα δεν αποκλείει το ενδεχόμενο να γίνουμε. Αν το θελήσουν, ενδεχομένως έχουν την δυνατότητα να το πράξουν και μακάρι να μην δοθεί ποτέ η ευκαιρία να το διαπιστώσουμε. Αλίμονο όμως αν βασιζόμαστε στο ότι «δεν θέλουν». Άλλωστε, από ελληνικά νησιά είχαν περάσει εμπλεκόμενοι στις επιθέσεις στην Γαλλία.
Η μόνη λύση συνεπώς δεν είναι αφελείς και καθησυχαστικές θεωρίες, αλλά η επαγρύπνηση των αρχών ασφαλείας της Ελλάδας στον μέγιστο βαθμό. Μας φτάνουν οι δικοί μας τρομοκράτες με τις επιθέσεις στον Παπαδήμο και τα δέματα, καλό είναι με την στάση μας ή με την αφέλειά μας να μην απευθύνουμε προσκλητήριο και σε εισαγόμενους…
Αλλά πέραν όλων των άλλων, οφείλουμε από ηθική άποψη να συμπαραταχθούμε με τα υπόλοιπα κράτη Δύσης και Ανατολής στην μάχη αυτή, της Δημοκρατίας κατά της βαρβαρότητας. Γιατί περί αυτού πρόκειται. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε στον τρόμο να νικήσει. Η στάση μας στον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο, όσο κι αν οι συνθήκες και το μέγεθος της απειλής (προς το παρόν τουλάχιστον) ήταν διαφορετικό, δεν μπορεί παρά να είναι ο οδηγός μας.
