Ανάπτυξη.
Μια λέξη, μια έννοια που είναι στο στόμα κάθε Κυβερνητικού στελέχους.
Το ζητούμενο επί δεκαετίες για την Οικονομία.
Πως επιτυγχάνεται;
Πρωτίστως με χρηματοδότηση .
Σ’ αυτό το πλαίσιο οι τράπεζες πιέζουν, να τους δοθεί η δυνατότητα να ρίξουν χρήμα στην αγορά.
Το οικονομικό επιτελείο εξετάζει τους τρόπους χρηματοδότησης της Οικονομίας.
Συσκέψεις επί συσκέψεων γίνονται.
Το δια ταύτα όμως είναι ένα.
Εκεί που ο κόμπος φθάνει στο χτένι και δεν προχωρά.
Κι αυτός ο κόμπος έχει ονοματεπώνυμο.
Λέγεται Capital controls. Και δεν είναι μόνον αυτό.
Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, πρέπει να σημειώσουμε ότι η υπερφορολόγηση, η αβεβαιότητα, οι παλινωδίες, έχουν κάνει ακόμη κι όσους διαθέτουν τον τρόπο να επενδύσουν, να διακρατούν τα χρήματά τους.
Και το λαουτζίκο μπροστά στην ανασφάλεια του αύριο, να μην ανοίγει το -όποιο μικρό ή μεσαίο- κομπόδεμα που δημιούργησε, ώστε να καταναλώσει και το χρήμα να κάνει τον κύκλο του. Δηλαδή σε απλά ελληνικά να μην «αραχνιάζει» σε στρώματα, τοίχους ή θυρίδες.
Πόσες φορές δεν έχετε ακούσει ή διαβάσει για τη ρύθμιση ώστε να επιστρέψουν τα χρήματα που έφυγαν από τις τράπεζες στη θέση τους.
Ακόμη όμως και ΠΛΗΡΗΣ φορολογική αμνηστία να δοθεί η δυσπιστία είναι στο ζενίθ.
Η παρτίδα δεν σώζεται ούτε με «ασπιρίνες» του στυλ να γίνουν οι μηνιαίες αναλήψεις .800 ή 2.000 ευρώ.
Όσο υπάρχουν capital controls (δηλαδή περιορισμοί) θα υπάρχει ανάσχεση της ανάπτυξης.
Στην Ελλάδα άλλωστε η φράση που ταιριάζει στη περίσταση από πλευράς αποταμιευτών είναι «ο φόβος φυλάει τα έρημα»….
Γ. Λ. ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ
