«Είμαστε προέκταση της οικογένειας μας». Αυτή είναι μία από τις βασικές αρχές της Ψυχολογίας που διδαχθήκαμε στο Πανεπιστήμιο. Όμως είμαστε ανεξάρτητες, ολοκληρωμένες και συγκροτημένες προσωπικότητες (κατά το βούλεσθαι τουλάχιστον). Και αυτά… τα στοιχεία κάποια στιγμή συγκρούονται.
Σε πάρα πολλές διαφορετικές εκδοχές… βλέπω τον τελευταίο καιρό μπροστά στα μάτια μου, αυτή την ιστορία να επαναλαμβάνεται. Όλες τις φορές καταλήγω στο ίδιο συμπέρασμα. Ο άνθρωπος δυσκολεύεται να «ξεφύγει» και να «διαφοροποιηθεί» από το οικογενειακό του περιβάλλον, ακόμη κι αν αυτό δεν συνάδει με τη δική του ιδιοσυγκρασία. Αν θέλει όμως, μπορεί. Αρκεί να … μπορέσει να το δει.
Ο άνθρωπος έχει ταυτιστεί τόσο πολύ με το «οικείο» του, που κάποιες φορές φτάνει στο σημείο να απαρνείται τα δικά του κομμάτια του (υποσυνείδητα βέβαια)… να υποσκάπτει δηλαδή τη δική του προσωπικότητα, για να διατηρήσει την «ισορροπία» που είχε μέχρι τώρα στη ζωή του. Ισορροπία σε εισαγωγικά, γιατί στην ουσία, διατηρεί τις συνηθισμένες συμπεριφορές της καθημερινής του ζωής, αλλά στην πραγματικότητα ανισορροπεί μέσα του, αφού δεν τα βρίσκει με τον ίδιο του τον εαυτό.
Έχω την αίσθηση ότι η παθογένεια της ελληνικής οικογένειας γίνεται ολοένα πιο αισθητή, κατά την περίοδο της οικονομικής κρίσης. Σε μια προσπάθεια, να μην παρασυρθούμε και σε κρίση αξιών… βλέπετε έχουμε πλέον φτάσει να αμφιβάλλουμε και για τη σκιά μας (που λέει ο λόγος)… τι πιο ασφαλές; Αναζητούμε την ασφάλεια στην οικογένεια, που θέλει πάντα το καλό μας και δη…ανιδιοτελώς. Το θέλει όμως;
Κατά πλειοψηφία το θέλει. Υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά εδώ όμως. Ποιος «κρίνει» και ποιος «αξιολογεί» τι είναι καλό για μας; Κάποιος άλλος κι όχι εμείς. Με ποια κριτήρια και βάσει ποίων χαρακτηριστικών; Των άλλων κι όχι των δικών μας. Εμείς που είμαστε σε όλο αυτό; Αποφασίζουμε εμείς για τη ζωή μας ή παρασυρόμαστε από τις προτροπές και τις παρακινήσεις ή τις συμβουλές του οικογενειακού μας περιβάλλοντος;
Καταλήγοντας, και από τη "μίνι" έρευνα μου διαπιστώνω ότι:
-Αν δεν χαράξουμε τον δρόμο μας, ο οποίος θα συμβαδίζει με τα δικά μας “θέλω” και μόνο, δεν θα μπορέσουμε ποτέ να εξελιχθούμε σε ολοκληρωμένες προσωπικότητες.
-Όσο κι αν ακούμε ή ακολουθούμε τις πάγιες κατευθύνσεις του «σπιτιού» μας, αν αυτές δεν συνάδουν με τη δική μας καρδιά, το μόνο που θα καταφέρουμε είναι να είμαστε σε διαρκή σύγκρουση με τον εαυτό μας και καταδικασμένοι σε μια δυστυχισμένη ζωή.
-Οι δικοί μας πρέπει να θυμούνται ότι όταν ήταν να κάνουν εκείνοι τις δικές τους επιλογές, τις έκαναν. Τώρα είναι η δική μας ώρα να κάνουμε τις δικές μας. Ελεύθερα, χωρίς παρεμβολές, χωρίς άμεσους ή έμμεσους τρόπους. (Άλλωστε, επειδή η “εμπειρία” βιώνεται διαφορετικά από τον κάθε άνθρωπο, θα πρέπει ίσως μόνο όσοι έχουν επιτύχει σε κάποιον τομέα στην ζωή τους… να έχουν άποψη και δικαίωμα για συμβουλές στον τομέα αυτόν).
- Από μια ηλικία και μετά… οι ρόλοι αντιστρέφονται. Εμείς συμβουλεύουμε τους γονείς μας κι όχι εκείνοι εμάς. Δεν γίνεται αλλιώς… πρέπει να προσαρμοστούν στη νέα εποχή.
Και τέλος, θα πω ότι παρόλο που έχω μεγαλώσει σε μια καταπληκτική οικογένεια, ξέρω πως δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι την ίδια τύχη. Και αυτό δεν είναι κάτι που επιλέγουμε. Όμως έχουμε πάντα την επιλογή να… πορευτούμε βάσει του δικού μας χαρακτήρα και της δικής μας προσωπικότητας.
Κι αυτό είναι το μεγαλύτερο στοίχημα που μπορούμε να κερδίσουμε στη ζωή… το στοίχημα με τον εαυτό μας. Δηλαδή την εξέλιξη της προσωπικότητάς μας. Τους γονείς μας, τα αδέλφια μας, τους οικείους μας πάντα θα τους αγαπάμε και θα μας αγαπούν, είτε συμφωνούμε, είτε όχι μαζί τους. Επίσης και "τα πρότυπά μας", οι γονείς μας, είναι και αυτοί άνθρωποι και κάνουν κι αυτοί λάθη.
Η ζωή μας όμως είναι μόνο δική μας. Και αυτό οφείλει να το αποδεχτεί η μία πλευρά αλλά να το παραδεχτεί η άλλη....
