Φυσικά οι περισσότεροι Έλληνες πολίτες θα ισχυρίζονταν ότι δεν φταίει η σημερινή κυβέρνηση για την κατάσταση, στην οποία έχει επέλθει η χώρα μας και κατά κάποιον τρόπο, έτσι είναι. Όμως, ίσως αυτή η κυβέρνηση να μας στέρησε κάτι πιο βαθύ… την ελπίδα μας.
Μετά από σχεδόν επτά χρόνια μέσα στην κρίση… φως πουθενά. Τα πάντα συρρικνώνονται γύρω μας. Μισθοί, συντάξεις, παραγωγή, ανάπτυξη… όλα έχουν πάρει την κατιούσα. Και φως πουθενά.
Τι κι αν αναγνωρίζονται «οι θυσίες του ελληνικού λαού», είναι ατάκα που θα παρατηρήσετε σε κάθε πολιτικό λόγο, τι κι αν ο Έλληνας πολίτης σε οποιονδήποτε κλάδο έχει «χτυπηθεί κάτω σαν χταπόδι» από την υπέρμετρη φορολογία; Τι κι αν οι συνταξιούχοι γονείς εξακολουθούν να συντηρούν με τις πενιχρές συντάξεις τους τα άνεργα παιδιά τους, τι κι αν βλέπουμε τους γονείς μας να δουλεύουν ακόμα γιατί… τι σύνταξη να πάρουν άλλωστε και πώς να τα φέρουν πέρα;
Τι κι αν αγανακτούμε… λέμε «υπομονή» και θα τα καταφέρουμε, τι κι αν φάγαμε τα χρόνια μας στα πανεπιστήμια και στα βιβλία –φυσικά για την παιδεία μας- αλλά και για ένα καλύτερο επαγγελματικό αύριο… Τι σημασία έχουν όλα αυτά;
Τι σημασία έχει που βλέπουμε μονάχα πρόσωπα σκυθρωπά και μελαγχολικά σε κάθε μέσο μαζικής μεταφοράς, σε κάθε δρόμο στην Αθήνα; Τι σημασία έχει που δεν θα καταφέρουμε ίσως να κάνουμε οικογένειες και να ζήσουμε έξω από την οικογενειακή στέγη των γονιών μας;
Το χειρότερο όμως από όλα…κύριε Τσίπρα, πέρα από όλες αυτές τις στερήσεις και τη φτώχεια, είναι ότι πλέον χάσαμε την πίστη μας και την ελπίδα μας. Από σύνολο γίναμε μονάδες, από λαός γίναμε δημόσιοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι, άνεργοι και εργαζόμενοι, προνομιούχοι και μη. Τώρα ίσως περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Τώρα ίσως όχι μόνο επειδή έχουμε χάσει πολύ χρόνο μέσα στη μιζέρια, αλλά ίσως για το χρόνο που έχουμε να χάσουμε από δω και πέρα.
Και εσείς η «πρώτη φορά Αριστερά» δίνετε επιδόματα χαμηλοσυνταξιούχων στους βουλευτές σας, κάθε τρεις και λίγο ζούμε υπό τον φόβο αν θα κλείσουν οι αξιολογήσεις, αν θα γίνει Grexit, αν θα πάμε στη δραχμή, αν θα έχουμε δουλειά, αν θα μπορέσουμε να ζήσουμε σαν άνθρωποι…
Τον Σεπτέμβριο του 2016 βιώσαμε έναν ακόμη Γολγοθά… περιμένοντας την απόφαση του ΣτΕ, για τον αν θα κλείνατε το κανάλι, που περνώ τις περισσότερες ώρες της μέρας μου, εγώ και εκατοντάδες άλλοι εργαζόμενοι. Φυσικά με αυτό το φόβο εκτός από μας έζησαν κι άλλοι τόσοι συνάδελφοι από άλλους σταθμούς.
Μπορεί να μην είμαι ο καταλληλότερος άνθρωπος να κρίνω την «πολιτική πορεία» μιας κυβέρνησης, αλλά ακόμη κι αν πετύχετε πλεόνασμα 3,5% όπως υπόσχεστε στους δανειστές, μπορώ με σιγουριά να σας πω πως αυτά που βιώνουμε δεν ανακάμπτουν και δεν ξεπερνιόνται. Ο χρόνος που έχουμε ήδη χάσει μέσα στη δυστυχία και το άγχος που έχουμε βιώσει, δυστυχώς πίσω δεν γυρνά...κι αυτό είναι ίσως το πιο σκληρό σας "μέτρο".
