Στις 8 Μαρτίου 1857, εργάτριες, ντυμένες στα λευκά στις ΗΠΑ αποφάσισαν να διαμαρτυρηθούν για τις απάνθρωπες συνθήκες εργασίας και τους πολύ χαμηλούς μισθούς τους και να διεκδικήσουν μείωση των 16 ωρών εργασίας σε 10 και ίσες απολαβές με τους άνδρες. Ακριβώς 160 χρόνια μετά οι γυναίκες εξακολουθούν να αγωνίζονται για τα ίδια ακριβώς πράγματα.
Οι εκθέσεις και τα στατιστικά στοιχεία είναι σοκαριστικά. Μία στις τρεις γυναίκες έχει υποφέρει σωματική ή σεξουαλική βία στη διάρκεια της ζωής της.
Οι μισές από τις γυναίκες που είναι θύματα ανθρωποκτονίας, δολοφονούνται από τους συντρόφους τους ή μέλη της οικογένειάς τους. Περίπου 120 εκατομμύρια κορίτσια παγκοσμίως έχουν υποστεί σεξουαλική βία.
Κάθε μέρα μικρά κορίτσια αναγκάζονται να παντρευτούν πολύ μεγαλύτερους άνδρες, θυσία της οικογένειας για ένα σακί σιτάρι, μια αγελάδα ή λίγα χρήματα από τον γαμπρό.
Περίπου ένα στα τρία κορίτσια ηλικίας 15 – 19 ετών έχουν υποστεί ακρωτηριασμό των γεννητικών τους οργάνων.
Να μη μιλήσουμε για την πρόσβαση στην εκπαίδευση ή στην αγορά εργασίας.
160 χρόνια μετά η γυναίκα συνεχίζει να παλεύει για να μην την αντιμετωπίζουν ως κατώτερο ον.
Είναι μητέρα, εργαζόμενη, νοικοκυρά, ερωμένη, σύντροφος. Δουλεύει περισσότερο από 8 ώρες και καταβάλει μεγαλύτερη προσπάθεια για να καταξιωθεί στο χώρο εργασίας της, αναλαμβάνοντας θέσεις ευθύνης, κι έχοντας να αντιμετωπίσει βλέμματα καχυποψίας και υποτίμησης, ότι δήθεν δε τα κατάφερε χάρη στη δουλειά και τα προσόντα της, αλλά εκμεταλλευόμενη τη γυναίκεια της… φύση.
160 χρόνια μετά αντιμετωπίζουμε το θύμα του βιασμού, ως θύτη. «Τα ήθελε και τα έπαθε», «τι φορούσε», «κάτι θα του είπε» είναι τα πρώτα πράγματα που ξεστομίζει κάποιος για μια γυναίκα που είπε «όχι» στις σεξουαλικές ορμές ενός άνδρα και υπέστη την οργή του «ανώτερου» όντος.
Κι ενώ είναι τόσο κοινό να προβάλλεται η γυναίκα ως σκεύος ηδονής, αισθησιακή και θελκτική, με αναλογίες μοντέλου, αποπνέοντας έντονη σεξουαλικότητα, είναι σοκαριστικό το θέαμα μιας γυναίκας που θηλάζει σε δημόσιο χώρο το μωρό της.
Γι’ αυτό και η Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας, όπως και τόσες άλλες παγκόσμιες μέρες είναι κενό γράμμα. Μια κολυμπήθρα του Σιλωάμ για να ξεπλένουμε μια φορά το χρόνο τις… αμαρτίες μας.
Γιατί τη γυναίκα που έτρωγε ξύλο από το σύζυγό της και βρήκε τη δύναμη να φύγει μαζί με τα παιδιά της, τα οποία μεγαλώνει δουλεύοντας σκληρά και αγόγγυστα πρέπει να την τιμάμε κάθε μέρα.
Τη γυναίκα που είναι μάνα και εργαζόμενη και παλεύει με τα πόδια σε δυο βάρκες, προσπαθώντας με κόπο να ανταποκριθεί σε όλους τους ρόλους της πρέπει να την τιμάμε κάθε μέρα.
Γιατί τη γυναίκα πρόσφυγα που περνά δια πυρός και σιδήρου, διασχίζει εμπόλεμες ζώνες με τα πόδια, πουλά ό,τι έχει και δεν έχει για να έχουν τα παιδιά της ένα καλύτερο αύριο, πρέπει να την τιμάμε κάθε μέρα.
Γιατί οι γυναίκες αυτές δεν έχουν ανάγκη τις ξεχωριστές μέρες, αφού κάθε τους μέρα είναι αγώνας για τα αυτονόητα. Όταν λοιπόν πάψουν να αγωνίζονται γι’ αυτά, εκείνη η μέρα ίσως να αξίζει τον κόπο να γιορτάζεται κάθε χρόνο.
Της Ευαγγελίας Ντούρου
Email: entourou@star.gr
Διαβάστε όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
