Ένας σκύλος που τον λένε Σκούμπι

Φωτογραφια αρθρογραφου
Αρθρογράφος

Και πώς μπορεί να σου αλλάξει τη ζωή

Ξυπνάω το πρωί και βλέπω την ίδια, γνώριμη, κατάλευκη, μαλλιαρή φάτσα να με κοιτάει με ανυπομονησία –και μια δόση παρακαλητού, μπας κι αξιωθώ να τον πάω βόλτα. Η μύτη του πάλλεται και τα ματάκια του με κοιτούν σαν να είμαι ο Μπάτμαν που πετά για να σώσει τη Γκόθαμ. Είναι, φυσικά, ο σκύλος μου, ο Σκούμπι, που εδώ και 15 χρόνια αποτελεί αναπόσπαστο μέλος της οικογένειας.

Υπερβολές, θα πει οποιοσδήποτε δεν είχε ποτέ ζώο μέσα στο σπίτι του.

Αρχίζω, λοιπόν. Ο σκύλος μου έχει συγκεκριμένη κι αγαπημένη πλευρά στον καναπέ, πλευρά που ήταν δικιά μου πριν ο Σκούμπι μετακομίσει μαζί μας και για την οποία τσακωνόμαστε non stop από την πρώτη μέρα μέχρι σήμερα. Έχει τη δική του άποψη και τα νεύρα του και δεν θέλει πολλά πολλά. Έχει, όμως, τρόπους. Ξέρει ότι όταν τρώμε δεν θα του δώσουμε ρεγάλο από το τραπέζι, αλλά θα περιμένει τη σειρά του και θα φάει από το πιάτο του. Καμιά φορά κλέβω, όμως, και του δίνω τη λιχουδιά του, αλλά μένει μεταξύ μας.

Στον καναπέ, αφού συμβιβαστούμε με τις πλευρές, χαζεύουμε αγκαλιά. Εκείνος αναστενάζει, καθώς τον παίρνει ο ύπνος, κι αν βλέπει όνειρα γαβγίζει και κλαίει. Όταν τον χαιδέψω, πετάγεται, με κοιτάει κι όταν σιγουρευτεί ότι είμαι εκεί, ησυχάζει και ξανακοιμάται. Έχει έναν μοναδικό τρόπο να σου λέει τι θέλει, μόνο με το βλέμμα του. Αν χαίρεται, αν θύμωσε, αν βαρέθηκε ή αν πείνασε. Έχει τη ρουτίνα του, το πρόγραμμά του και τα δικά του τραγούδια, που, αν τα ακούσει, ξέρει ότι όλα βαίνουν καλώς.

Έχουμε και τις κόντρες μας, φυσικά, όπως όλοι οι αγαπημένοι φίλοι. Κι εγώ τσαντίζομαι κι εκείνος. Όταν τον μαλώσω, πάει και κρύβεται κάτω από το τραπέζι. Σε περίπου 10 λεπτά, παίρνει το παιχνίδι του και με ψάχνει, ως ένδειξη ανακωχής. Είναι φοβερός ποδοσφαιριστής και, κυρίως, καταπληκτικός τερματοφύλακας. Έχει ένα καλάθι γεμάτο παιχνίδια, τα οποία ξέρει (όλα, όμως!) με το όνομά τους: το βατραχάκι, η γατούλα, η γαλοπούλα, το ελεφαντάκι, το ψαράκι κτλ κτλ. Τον ρωτάς αν σ’ αγαπάει κι αρχίζει να γαβγίζει και να χοροπηδά σαν να μην υπάρχει αύριο. Πετάγεσαι να πάρεις ψωμί κι όταν γυρίσεις σε υποδέχεται με τιμές αρχηγού κράτους, γιατί σε πεθύμησε, λες κι έλειπες μήνες.

Με τον Σκούμπι μεγάλωσα. Τέλειωσα το δημοτικό, το γυμνάσιο, το λύκειο, το πανεπιστήμιο, το μεταπτυχιακό. Ωρίμασα, έκλαψα, αντέδρασα, νευρίασα, ερωτεύτηκα,  γέλασα και διάβασα. Εκεί σε κάθε ξενύχτι, σε κάθε εφηβικό ξέσπασμα, σε κάθε δάκρυ και σε κάθε χαρά, ο πιο πιστός μου φίλος ήταν πάντα εκεί, ξαπλωμένος στα πόδια μου, να με ζεσταίνει με το τρίχωμά του και να μου δίνει φιλάκια. Ο μικρός μου ακροβάτης, που ανεβαίνει στα μουλωχτά στο κρεβάτι και βολεύεται, ελπίζοντας να μην τον δω  και τον κατεβάσω. Το ότι τον βλέπω αλλά κάνω την πάπια για να μην τον κακοκαρδίσω, τόσα χρόνια μετά, ακόμα δεν του ‘χει περάσει από το μυαλό.

Και ξαφνικά, μια μέρα, ο αγαπημένος μας κτηνίατρος μας ανακοίνωσε ότι ο, γεράκος, πλέον, Σκούμπι μας δεν ακούει πια. Κλάμα τρελό, πανικός, ανησυχία. Αλλά ο γλυκός μας σκύλος, εκεί, ακάθεκτος, βρήκε τρόπους να επικοινωνεί και να μας καταλαβαίνει. Ο «μπαμπα-Στρουμφ», όπως τον φωνάζουμε πια, (μεταξύ μας , καμιά φορά τον φωνάζω και βεντέξ, ειδικά αν είναι στις μέρες που χρειάζεται μπάνιο) είναι ο πιο υπομονετικός και καλόβολος σκύλος που έχω γνωρίσει ποτέ. Κι αν κάνει και καμιά ζημιά, μετά από 15 χρόνια διαγωγής κοσμιοτάτης, χαλάλι του!

Και ναι, ανήκω στην κατηγορία των «τρελών» που κάνουν γενέθλια στον σκύλο τους, που του έχουν ειδικό κάλυμμα στο αυτοκίνητο, που του παίρνουν γραβάτες, παπιγιόν και λοιπά αξεσουάρ, που αλλάζουν όλο τους το πρόγραμμα για να το βολέψουν με το δικό του, που τον πάνε απαραιτήτως μια φορά τον μήνα στο κομμωτήριο και που τον θεωρούν μέλος της οικογένειας.

Το ζώο δεν πρέπει να μένει μόνο του στο μπαλκόνι, να το «τρώει» το αγιάζι ή ο ήλιος. Ούτε δεμένο σε έναν κήπο. Ούτε παρατημένο για μέρες, γιατί τα υπέροχα αφεντικά του έχουν κάτι καλύτερο να κάνουν. Για να μην ανοίξουμε το κεφάλαιο «βαρέθηκα και το παράτησα δεμένο σε ένα δέντρο».

Για εσάς που παίρνετε κατοικίδια ζωάκια, σκύλους, γάτες, κουνέλια, παπαγάλους, καναρίνια, οτιδήποτε τραβάει η όρεξή σας, ένα έχω μόνο να πω: αν για οποιονδήποτε λόγο αποφασίσετε ότι δεν μπορείτε να τα φροντίσετε (γιατί το κατοικίδιο σημαίνει φροντίδα) ΜΗΝ τα παρατήσετε, μην τα πετάξετε, μην τα διώξετε και μην τα βασανίσετε. Δώστε τα κάπου ή σε κάποιον που μπορεί να τα μεγαλώσει και, κυρίως, που τα αγαπάει. Ιδανικά, προαποφασίστε το και μην το πάρετε καν.

Γιατί όταν αντιληφθεί ο άνθρωπος ότι το ζώο δεν είναι λούτρινο κουκλάκι, αλλά ύπαρξη με αισθήματα, ανάγκες και ψυχή, τότε ο κόσμος θα γίνει λίγο καλύτερος.

 

 

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Back to Top