Εδώ στο χείλος των 30... τι αριθμός Θεέ μου κι αυτός;!
Θα έπρεπε σύμφωνα πάντα με την λογική που ορίζει/ καθορίζει/ εξορίζει (από την αλήθεια) κάθε ενήλικα να πάψω να πιστεύω στα παραμύθια.
Θα έπρεπε να σκέφτομαι λογικά...
Θα έπρεπε να έχω πρόγραμμα...
Θα έπρεπε να έχω ένα σεβαστό ποσό στην άκρη για παν ενδεχόμενο...
Θα έπρεπε να έχω οργάνωση...
Θα έπρεπε να έχω ξεκινήσει μια καριέρα...
Θα έπρεπε να έχω κατασταλάξει...
κι ίσως να έχω ηρεμήσει...
Όλα αυτά θα έπρεπε...
Αλλά βλέπεις ποτέ δεν τα πήγα καλά με αυτή τη λέξη... τι θα πει «πρέπει»;;;
Κατά έναν περίεργο τρόπο, το μυαλό μου αρνείται να σκεφτεί λογικά. Δεν τα πάω καλά με τα οποιαδήποτε προγράμματα που με βάζουν σε καλούπια κάθε είδους. Καλά για το σεβαστό ποσό δεν το συζητώ. Την κάνω την προσπάθειά μου δεν λέω, αλλά κι από την άλλη, τα λεφτά δεν είναι για να τα ξοδεύεις, όπως θες και με οποίους αγαπάς;
Άσε και που η οργάνωση δεν είναι πολύ του στυλ μου. Τι πειράζει, δηλαδή, να αποφασίζεις τελευταία στιγμή; Την καριέρα την προσπάθησα κι ακόμα προσπαθώ. Άντε να δούμε πού θα βγάλει!
Αν έχω κατασταλάξει; Αν έχω ηρεμήσει; Ίσως... Θα δείξει!
Νιώθω την ανάσα τους. Άκου 30!
Κοιτάζω στον καθρέφτη και μόνο με 30 δεν μοιάζω. Είχα πάντα την εντύπωση ότι στα 30, θα έμοιαζα με 30. Τώρα δεν ξέρω καν πώς μοιάζεις 30. Σκεφτόμουν ρυτίδες, άσπρες τρίχες.. αλλά πού;! Δηλαδή μοιάζω τώρα εγώ με 30;;; Μπα! Θα απαντήσω μόνη μου. Κάπου μεταξύ 23 με 26 είμαι – σίγουρα πράγματα! Έτσι μου λένε δηλαδή - κι ελπίζω να μην είναι για… παρηγοριά.
Άκου 30! Ρε μαμά τι λένε;
Σαν ξυπνητήρι είναι ο ήχος αυτής της λέξης. Και πόσο σιχαίνομαι το πρωινό ξύπνημα χρειάζεται να το πω;
Κι αυτή η ανεμελιά των 20 τώρα δηλαδή πού πάει; Εξανεμίζεται; Σαν μαγική σκόνη που ανεβαίνει ψηλά στον ουρανό. Και…; Χάνεται;
Κλείνω μάτια και γεμίζω εικόνες: παρέες, μεθύσια, γέλια, γκάφες, τρέλες, σπουδές, άγχη, έρωτες, χάρες, λύπες, τραγούδια, επιλογές, σωστά, λάθη...μια δεκαετία είναι αυτή... Μόνο λίγη δεν τη λες.
Πφφφφ… Τι 30 μωρέ; Πάμε καλά;
Κάθομαι και ονειρεύομαι με τις ώρες πράγματα που θα κάνω και που – ίσως τελικά δεν κάνω και ποτέ. Καμία φορά το κάνω και παιχνίδι. Τίτλος του «η ζωή αλλιώς».
Ξέρεις, διαφορετικά σενάρια με μένα πρωταγωνίστρια και ρόλους να εναλλάσσονται και να διαδέχονται ο ένας τον άλλο. Πώς θα ήμουν σε αυτήν τη ζωή, σε εκείνη, στην άλλη, στην παράλληλη... Αν είχα κάνει εκείνη την επιλογή και όλα είχαν κυλήσει αλλιώς; Αν... Αν... Αν… - ούτε ο Παπακαλιάτης να ήμουν.
Μου αρέσει να βρίσκομαι δίπλα στη θάλασσα, να παίζω με τα κύματα, να με «χτυπάνε» και εγώ να γελάω, όπως έκανα από μικρή. Τα παραμύθια δεν τα αγαπώ, αλλά αγαπώ το happy ending. Γιατί σίγουρα ζήσαν αυτοί καλά, αλλά ακόμα πιο σίγουρα εμείς θα ζήσουμε καλύτερα!
Μου αρέσει να κάνω ευχές στα αστέρια που πέφτουν ή στην πανσέληνο. Και πιστεύω! Ναι αλήθεια πιστεύω ότι θα βγουν! Πιστεύω πως «όλα γίνονται για κάποιο λόγο». Είναι το μότο μου. Κάπου εκεί στα 18 το κατάλαβα – και δε θέλω καν να υπολογίσω δηλαδή πριν πόσα χρόνια άρχισε να με χαρακτηρίζει η λέξη αυτή. Αλλά ξεκάθαρα η ζωή πάντα με κάποιον τρόπο δείχνει τον δρόμο. Ή ακόμα καλύτερα αυτό που είναι το καλύτερο για σένα – μόλις έγινα η μαμά μου.
Δεν επαναπαύομαι ποτέ και για τίποτα. Στην πρίζα με λες εσύ, ανήσυχο πνεύμα που αγαπά την εξέλιξη με λέω εγώ.
Συνηθισμένη δεν με λες, αλλά εντάξει δεν θεωρώ ότι είμαι και τόσο ασυνήθιστη πια! Με έχουν πει περίεργη, κοσμάρα, αστεία, τρελή, μοναχική, κοινωνική, κυνική, ευαίσθητη… Αυτά κι άλλα τόσα. Αλλά πάντα κοιτάω και με το ίδιο βλέμμα που απαντάει αυτό για μένα «Ναι και; Αυτή είμαι ρε παιδί μου. Τι να κάνω; Να γίνω κάτι που δεν είμαι; Ποιο το νόημα;
Εγώ με αγοράζω. Μου αρέσει αυτό που είμαι, πώς το λένε; Δεν θέλω να αλλάξω. Αλλά δεν θέλω και να μείνω στάσιμη, ίδια – πόσο αντιφατικά αυτά ε; Θέλω να εξελιχθώ, να βελτιωθώ, να μάθω κι αλλά για μένα, για σένα, για τον κόσμο. Κι αν χρειαστεί μετά θα αλλάξω. Ή μάλλον θα επαναπροσδιοριστώ. Αλλά πάντα θα είμαι κάτι που με εκφράζει, με χαρακτηρίζει.
Τη μια μέρα μπορεί να με δεις κυριλέ – ή κιουρία που λέμε με τις φίλες μου – και την άλλη σαν τον λέτσο. Τι πειράζει; Έτσι στα άκρα όλα. Άσπρο, μαύρο κι όχι γκρι – άσχετα που γκρι φοράω σήμερα.
Και τώρα… 30;;;
Άραγε πόσα από τα παραπάνω «ταιριάζουν» με τα 30; Δε θα σκάσω, όμως. Ας μην ταιριάζουν! Δικό τους το πρόβλημα. Ώχου.
Ακόμα και τώρα δεν έχω όλες τις απαντήσεις, αλλά δεν έχω και την άγνοια των 22. Ψάχνω, ψάχνω και θα το βρω! Είναι πολλά αυτά που μου λείπουν - κι έχω να ζήσω-, αλλά και με πολλά «κεκτημένα» είμαι οκ. Εκτιμώ. Αχάριστη δεν με λες.
Ανοίγει νέο κεφάλαιο δηλαδή; Άρα πολλά θα πάρουν άλλη τροπή; Άλλα θα με αλλάξουν; Αλλά και σε πόσα θα μείνω για πάντα ιδία;!
30; Σίγουρα ρε παιδιά; Βρε μήπως έχει γίνει κάποιο λάθος;
Υ.Γ1. Ευχαριστώ για όοοοοολα
Υ.Γ2. Η αγάπη είναι η μόνη που δεν χάνεται στη χρυσόσκονη που λέγαμε. Είναι όμορφη, δυνατή, έχει βάσεις. Αρκεί να είναι αληθινή!
Υ.Γ3. Θα κάνω ένα κουτάκι από αυτά που κλείνεις αναμνήσεις για τη δεκαετία των 20s, θα βάλω χαμόγελα, αγκαλιές, μυρωδιές και γεύσεις. Έτσι θα ξέρω ότι δε θα χαθούν ποτέ!
Υ.Γ4. Ευχαριστώ κι όλους όσους χάθηκαν και που δεν άξιζε να είναι τελικά στη ζωή μου. Κι εσάς που είστε. Τώρα πια πολύ πιο επιλεγμένα, την πατήσατε. Δεν θα γλιτώσετε εύκολα από μένα.
Υ.Γ5. C'mon 30s - bring it on
