«Κάγκελα παντού και τα μυαλά στα κάγκελα του αόρατου εχθρού» έγραφε στους στίχους του τραγουδιού του ο Τζίμης Πανούσης, ο οποίος έφυγε πρόωρα πριν λίγες ημέρες από τη ζωή. Ένα τραγούδι που γράφτηκε πριν 31 χρόνια, αλλά δύσκολα μπορεί να βρεθεί άλλο που να περιγράφει καλύτερα τα όσα σουρεαλιστικά συμβαίνουν σήμερα στη χώρα, με αφορμή την παραίτηση του Κώστα Ζουράρι από τη θέση του υφυπουργού Παιδείας.
Ο πρώην πλέον υφυπουργός θεώρησε σκόπιμο σε μια στιγμή που η χώρα βρίσκεται σε κρίσιμο σταυροδρόμι, με την συζήτηση του πολυνομοσχεδίου με νέα επέλαση μέτρων και περικοπών να συνεχίζεται τότε στη Βουλή, να επιτεθεί σε οπαδούς άλλων ποδοσφαιρικών ομάδων επικαλούμενος το ρεπερτόριο συνθημάτων για hooligans, ενδεδυμένο με δήθεν διανουμενίστικες αναφορές σε… αρχαϊζουσα γλωσσική διάλεκτο. «Αχ… αρχαία γλώσσα και καθαρεύουσα, εσύ μας μάρανες», θα μπορούσαμε να σχολιάσουμε, παραλλάσσοντας τους στίχους ενός άλλου τραγουδιού του Τζίμη Πανούση.,
Υπό άλλες συνθήκες το συγκεκριμένο περιστατικό θα μπορούσε να θεωρηθεί έως και «γραφικό» ή διασκεδαστικό, εφόσον ήταν μεμονωμένο. Θα μπορούσαμε να παρακάμψουμε επίσης το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας την έκανε δεκτή με καθυστέρηση δύο ημερών για… επικοινωνιακούς λόγους (λες και η ευαισθησία σε τέτοια φαινόμενα λειτουργεί με χρονοδιακόπτη για το Μέγαρο Μαξίμου!) ή να μην μπούμε στον πειρασμό να σκεφθούμε ότι έχασε την ευκαιρία ο συγκεκριμένος βουλευτής να πραγματοποιήσει ηρωική έξοδο λόγω του ζητήματος της ονομασίας της FYROM.
Μεγαλύτερη σημασία από όλα αυτά και τις διαφορετικές υποθέσεις όμως, κατά την προσωπική άποψη του υπογράφοντος, έχει το γεγονός ότι η φιλοσοφία «κάγκελα παντού» είναι διάχυτη σήμερα και πανταχού παρούσα στην πρακτική της σημερινής κυβέρνησης (και όχι μόνο για να είμαστε ειλικρινείς).
Θα μπορούσε μάλιστα να μπει κάποιος στον πειρασμό να υποθέσει (όχι αβάσιμα λαμβάνοντας υπόψη τον τρόπο εκφοράς του δημοσίου λόγου κυβερνητικών στελεχών και βουλευτών των συγκυβερνώντων κομμάτων) ότι η κυβέρνηση επιζητά σκοπίμως αυτή την πρακτική της πόλωσης και της οξύτατης ή και υβριστικής φρασεολογίας, όπως και τις «σουρεαλιστικές» τοποθετήσεις επί παντός επιστητού.
Μια πολιτική συμπεριφορά που εκτός από το ότι βοηθά στο να παραμένουν στο στόχαστρο τα άλλα κόμματα που κυβέρνησαν τη χώρα με τη συνεχή υπενθύμιση παλαιότερων «αμαρτημάτων» τους, πραγματικών ή υποθετικών, βοηθά στο να μετατοπίζεται η συζήτηση από τις πολιτικές αστοχίες της σημερινής διακυβέρνησης και να επικεντρώνεται σε ανούσιους καβγάδες που δεν βλέπει κανείς καν σε καφενεία. Είναι η γνωστή η φρασεολογία και το ύφος των τοποθετήσεων του αναπληρωτή υπουργού Υγείας Παύλου Πολάκη και δεν χρειάζεται να την υπενθυμίσουμε λεπτομερώς, όπως και άλλων κυβερνητικών στελεχών και βουλευτών κατά καιρούς. Απλώς, ο μεν κ. Ζουράρις είχε την ατυχία να αποτελέσει «παράπλευρη απώλεια» στην εφαρμογή αυτής της πρακτικής, ο δε κ. Πολάκης έχει την τύχη να μην είναι όπως φαίνεται φανατικός οπαδός του ποδοσφαίρου και να περιορίζεται στις προσβολές προς κομματικούς αντιπάλους μόνο…
Υ.Γ. Για να είμαστε δίκαιοι, η συμπεριφορά αυτή σαφώς και βρίσκει μιμητές σε άλλους πολιτικούς χώρους, οι οποίοι υποκύπτουν στον πειρασμό να απαντήσουν και ίσως να αναδειχθούν σαν «αντίπαλο δέος» μέσα από την υιοθέτηση αντίστοιχης φρασεολογίας και επιθετικής συμπεριφοράς. Όπως δείχνει η πολιτική ιστορία της χώρας όμως, η διατήρηση του επιπέδου της πολιτικής αντιπαράθεσης σε ένα στοιχειώδες επίπεδο, είναι κυρίως ευθύνη της εκάστοτε κυβέρνησης η οποία δίνει και το στίγμα του ύφους της αντιπαράθεσης και οφείλει να μεριμνά για το επίπεδο του πολιτικού λόγου. Δεν θέλουμε να υποθέσουμε καν τι θα συνέβαινε αν κυβερνήσεις του όχι πολύ μακρινού παρελθόντος, στις οποίες ασκούνταν κριτική ανηλεώς, απαντούσαν με το ύφος σημερινών κυβερνητικών στελεχών στην τότε αντιπολίτευση…
adiakopoulos@star.gr
