Πήγα να δω τη Δουνκέρκη με μεγάλη επιφύλαξη, γιατί, ως γνωστόν, όταν μια ταινία αποθεώνεται από τα πλήθη, καταλήγει να είναι μια πατάτα. Μάλλον επειδή περιμένεις να δεις το masterpiece και τελικά απογοητεύεσαι.
Κάπως έτσι κι εγώ, αφού περίμενα γύρω στα 15 λεπτά στην ουρά με το έτερον ήμισυ, να αναρωτιόμαστε «τώρα είναι ωραίο αυτό που θα δούμε;».
Φώτα, κάμερα, πάμε.
Αρχικά, είναι καθαρά ταινία για σινεμά. Με το φουλ ηχοσύστημά σου, την οθονάρα σου και την ατμόσφαιρα μαγείας. Να μπεις μέσα στην ταινία και να την ευχαριστηθείς. Σαν να είσαι μέσα. Σαν να είσαι εκεί.
Έπειτα, είναι τα πλάνα. Αυτά τα πλάνα που δεν δείχνουν τίποτα και τα δείχνουν όλα. Που, ενώ είναι ταινία για τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, από τα πλέον τραγικά και επίπονα κομμάτια της ιστορίας, ενώ περιμένεις αίματα, σκοτωμούς, ακρωτηριασμούς και αποκεφαλισμούς, βλέπεις μόνο ένα βλέμμα. Το βλέμμα ενός φαντάρου όταν βλέπει γερμανικό αεροπλάνο. Τον τρόπο που στραβοκαταπίνει από τον φόβο του. Τον τρόπο που σφίγγει τη γροθιά του, για να πάρει θάρρος και κουράγιο. Και τα πλάνα αυτά σου σκίζουν την καρδιά και σε κάνουν να ανατριχιάζεις. Νιώθεις τη φρίκη, χωρίς να τη βλέπεις ωμά, ξεδιάντροπα και γραφικά. Τη νιώθεις μέσα από αυτό που νιώθει ο 17άρης που πιάνει όπλο πρώτη φορά, προσπαθώντας να υπερασπιστεί την πατρίδα του, ξέροντας ότι μάλλον από στιγμή σε στιγμή τον σκοτώνουν.
Στη συνέχεια, είναι ο Tom Hardy. Που φοράει κάσκα πιλότου. Που αποδεικνύει πόσο τεράστιος ηθοποιός είναι, παίζοντας μόνο με τα μάτια, τη φωνή και το χέρι που πιλοτάρει το αεροπλάνο του. Όταν ο ηθοποιός σε ανατριχιάζει με τα μάτια του, τότε υποκλίνεσαι. Και ο Tom Hardy το κατάφερε. Ήδη από το Locke είχε καθηλώσει, σε βαθμό που μεγάλοι σκηνοθέτες του Χόλιγουντ τον έπαιρναν τηλέφωνο, για να τον ρωτήσουν «πώς έπαιξε έτσι». Και με κάθε του δουλειά, απλώς απογειώνεται όλο και περισσότερο.
Κρυφό χαρτί του cast ο νεαρός Harry Styles. Μόλις 23 ετών και πρώην «κούκλος» του boyband One Direction (αυτού που λιποθυμούσαν οι πιτσιρίκες στις συναυλίες από τη χαρά), έκοψε τη φράτζα του, ενηλικιώθηκε και είπε να δοκιμαστεί στην υποκριτική, πέφτοντας στα βαθιά. Του εμπιστεύτηκαν μια δυνατή σκηνή, την πήρε όλη στην πλάτη και απέδειξε ότι είναι κάτι παραπάνω από «ο ωραίος με τα μαλλιά». Ή, τουλάχιστον, είναι πολλά υποσχόμενος.
O Harry Styles (δεξιά) μαζί με τους υπόλοιπους "φαντάρους"
Τέλος, ένα μεγάλο respect και μια βαθιά υπόκλιση στο «μαέστρο» Christopher Nolan. Τον Nolan η αλήθεια είναι ότι είτε τον αγαπάς είτε τον μισείς. Επειδή δηλώνω Batman-ικιά, εγώ τον αγαπώ. Με έχει μπερδέψει κατά καιρούς, αλλά κατέληξα ότι ανήκω στους φανς του. Με τη Δουνκέρκη αποδεικνύει ότι ξέρει πολύ καλά τι κάνει. Τα πλάνα του καθαρά, βαθιά και καλλιτεχνικά, χωρίς να σε πνίγει η πολλή κουλτούρα. Ο τρόπος που κινείται η κάμερα σε κάνει να νιώθεις ότι το γερμανικό αεροσκάφος είναι δίπλα σου. Νομίζεις ότι, αν κοιτάξεις λίγο πιο κει, θα διαπιστώσεις ότι είσαι στο βρετανικό πολεμικό και σαλπάρεις προς την ελευθερία. Συνοδοιπόρος του στη μαγεία ο Hans Zimmer, που συνέθεσε -τι πρωτότυπο!- μια μουσική ανατριχίλα.
Ο σκηνοθέτης Christopher Nolan με τον πρωταγωνιστή του, Tom Hardy
Δεν ξέρω αν η Δουνκέρκη είναι η ταινία της χρονιάς. Ξέρω, όμως, ότι είναι η πρώτη ταινία εδώ και καιρό, που άφησε άφωνους όλους μέσα στην αίθουσα του σινεμά και που τους έκανε να μιλούν γι’ αυτή εντυπωσιασμένοι βγαίνοντας. Και σίγουρα δεν ξέρω αν θα είναι προτεινόμενη για Όσκαρ, όπως λέγεται, θέλω να πιστεύω, όμως, ότι στην Ακαδημία θα αφήσουν πίσω τους τα διάφορα συμπλέγματα και θα δώσουν το αγαλματάκι στον Nolan από τα αποδυτήρια.
