Δεν με νοιάζουν οι πρωταγωνιστές.
Με νοιάζει η αλήθεια.
Κι αυτή, εν ολίγοις, είναι ότι η ελπίδα που ήρθε με νταούλια το 2015 ήταν να σκίσουμε τα μνημόνια, να διώξουμε τον Στουρνάρα, να πάρουμε τα λεφτά της ΕΚΤ από την ΤτΕ, να πάρουμε λεφτά απο τους Ρώσους και πολλά ακόμα, όλα απολύτως μη ρεαλιστικά.
Και ο φόβος ήταν ότι έτσι θα βγούμε από το ευρώ και θα γίνει νέο Γουδή.
Και νίκησε ο φόβος.
Στις εκλογές που είχαν προηγηθεί και στο δημοψήφισμα είχε κερδίσει η ελπίδα.
Ήταν μια ελπίδα που έσερνε το φόβο πίσω της γιατί ήταν κούφια και ψεύτικη.
Μάθημα για πολιτικούς και ψηφοφόρους, οι οποίοι δεν ήξεραν όλη την αλήθεια ούτε τον Σεπτέμβριο του 2015.
Μάθημα ζωής:
" Σε μια ένωση χώρων με κοινό νόμισμα, χρειάζεσαι πλειοψηφίες για να κερδίσεις κάτι για την χώρα σου. Όταν είσαι απομονωμένος, με φαντασιώσεις και ψεύτικους τσαμπουκάδες δεν μπορείς εξασφαλίσεις εθνικά συμφέρουσες αποφάσεις. Κι ενώ έχεις υποσχεθεί να καλυτερέψεις τη ζωή ενός λαού, καταλήγεις να την χειροτερέψεις διπλά."
Και το πιο ανησυχητικό είναι ότι, μετά από όλα αυτά, κάποιοι επιμένουν να μην παραδέχονται την αλήθεια. Κι αυτό δείχνει ότι ότι το ψέμμα ήταν συνειδητό.
Δυστυχώς αυτό δεν το λες και πατριωτική στάση.
Οι τσαμπουκάδες δεν περνάνε στην Ευρώπη των λαών και των πλειοψηφιών.
Και η Ελλάδα είναι ζωτικό μέρος της Ευρώπης.
